„Inderdaad, mijn broeders, dit alles is Universele waarheid!

(Meneer in de zaal): ‘Meneer Rulof, u zegt net: er zijn geen maren, maar ik mag toch niet verwachten dat de mensen op gezag iets aannemen?

Ze moeten het toch zelf aanvoelen dat het waar is?’

Ziet u, als u begint om dit te leren ...

Dan gaat u daar eerst lezen.

(Meneer in de zaal): ‘Ja, natuurlijk, maar kijk, er zijn altijd dingen waar men zelf over denkt en die dan niet direct juist aanvoelt, dus dan komt er al een maar.’

Ja.

(Meneer in de zaal): ‘Dan kan u nou wel zeggen: ‘Er is geen maar, geloof dat nou maar zo’, maar dat is niet overtuigend.’

Jaja, dus u wilde de rest er ook nog bij hebben.

U gaat eerst door al die boeken.

En die beginnen met het eerste fundament: hellen, hemelen, leven achter de kist.

Dat ‘maar’ is toch wel weg, en dat is een kosmisch ‘maar’.

Heel de mensheid, bijna, vraagt nu nog: ‘Is er leven achter de kist?’

En dat ‘maar’ is weg.

(Meneer in de zaal): ‘Ja ...’

Als u dat – nee, meneer, ik kom tot u terug – als u dat aanvaarden kunt.

(Meneer in de zaal): ‘Dan kon ik in de katholieke kerk ook blijven zitten; daar moet je ook op gezag alles aannemen.

Dat is hetzelfde.’

Maar ze nemen het omdat hun gevoel zegt: ‘Ja, dit is het.’

Maar wanneer u hier blijft ‘maren’, komt u toch nooit verder, daar gaat het ons om.

Als u hier zegt: ‘Maar, maar, maar, maar’, dan hoeven wij geen twintig boeken meer te schrijven, en u hoeft er geen tien meer te gaan lezen, want hier breekt ge reeds uw innerlijke nek; hier staat uw dode punt, want de eerste ‘maar’ houdt u voor de andere verruiming tegen, er is geen brug meer.

Is dat zo?

‘Maar’, zeggen de mensen, ‘het wordt makkelijker door dit te weten.

Ik pleeg nu geen zelfmoord meer, nu ik weet hoe die Lantos Dumonché daar een rotting onderging.

Ik schrei niet meer om degene die van mij heengaat, die sterft, die zie ik aanstonds terug.

Duizenden en duizenden wetenschappen, problemen werden nu voor mij openbaringen.’

Ja?

Voor u niet?

En ik wil u graag de voldoening geven die uit mij komt.

Ik wil duizend jaar praten om het u te geven, want ik weet welk geluk het wordt voor straks.

U bent ruimer.

U doet die dingen anders.

Hier in de maatschappij gaat u anders handelen.

Wat u gisteren niet kon, doet u vandaag, dat geeft u een kleurtje, dat geeft u bezieling.

Uw toon, kunstenaars, uw klank op de piano die wordt lichter.

Uw kleurtjes als kunstschilder worden anders.

U ontwaakt in alles.

Uw persoonlijkheid verruimt.

Ze zijn aan gene zijde van het graf en weten het niet.

Ze leven daardoor in een onwerkelijke wereld.

In het leven van de geest voeren ze hun aardse kleding mee, hun sieraden.

Ik zei u al: in dit leven schépt uw verlangen.

Hierdoor zijn ze zelfs in staat hun sfeer te bevolken met wezens, die nog op aarde leven!

Ze praten en zien hun verwanten, hun vrienden, die ze op aarde achterlieten, en niemand zou hun in dit stadium kunnen overtuigen, dat deze hier níet aanwezig zijn ...

Als u dan in huis neerzit, dan bent u waar en die waarheid – wil u zeggen – dat is rust.

Waarheid is hartelijkheid.

Waarheid is begrijpen.

Maar wanneer u te hoog grijpt, wanneer u meer wilt bezitten dan u kunt, dan u hebt aan gevoel, aan bewustzijn hebt, dan wordt het leugen en bedrog.

En nu en nu en nu? ... Is dit ganse universele, mooie, machtige, geestelijke contact bezoedeld door de spiritualiste, Elise van Calcar.

Is dat niet jammer?

Val ik haar soms aan?

Nee meneer, nee mevrouw, aan Gene Zijde wilt u de waarheid.

Ik heb ze gezien, ik zeg: ‘Meester Alcar’, ik heb, jarenlang heb ik dat moeten horen, ‘waar leeft zij?

Leeft zij reeds aan Gene Zijde?’

Hij zegt: ‘Ja, wij kennen haar.’

Elkeen die maar één woord uitspreekt voor Christus, kent men aan Gene Zijde.

En toen ging ik naar dat oudje.

Ze bleef oud.

Een mooi mens.

Mooie persoonlijkheid.

En meneer, ze bleef oud.

Ik zeg: ‘Meester Alcar, wat is die ouderdom hierzo?’

Hij zei: ‘Omdat ze vastzit aan onwaarheid.

De mens draagt dat door (de mens geeft die onwaarheid aan andere mensen).

Ze kan nu niet ontwikkelen.

Ze blijft oud, ze blijft aards.’

Die vervloekte gedachten die zij ruimte gaf hier op aarde in onze spiritualistische, geestelijke maatschappij, die houden haar tot de aarde gedrukt, ze kan niet uitstijgen boven haar innerlijk.

Die onwaarheid die ze aan de mens heeft gegeven houdt haar nu buiten de eerste sfeer gevangen, mevrouw, want met zo’n narigheid en zo’n naslomp kunt u de eerste sfeer, die werkelijkheid is, niet betreden.

En dan sta je weer, dan sta je voor Elise van Calcar, die al twintig jaar over is, zitten we nog met Elise van Calcar hier in onze maag.

En nu is zij daar geestelijk bewust, in de eerste sfeer?

Zou ze wel willen!

Ik vroeg haar: ‘Bent u gelukkig?

Tranen?

Hier in de sferen nog tranen?

Schreien van armoede?’

Ik zeg: ‘Mevrouw, schrei om uw eigen hoogmoedswaanzin, om de bluf die u hebt gekend, die u aan de mensheid gaf.

Maar u wist het niet.’

Dat was bluf.

Dat was hoogmoedswaanzin.

U moet eerst dan iets zeggen, dame en meneer, als u het weet.

Dan mag je zeggen: ‘Het bestaat niet.’

Dat wil zeggen, meneer: we moeten naar de waarheid zoeken.

En de waarheid beleven.

Vrij, wij onderzoeken.

(Meneer in de zaal): ‘Het gaat toch om de waarheid?’

Daar gaat het om.

En u test mij zoveel als u wilt.

Lief te hebben alles wat leeft, de waarheid lief te hebben en dat wat verkeerd is naast u neer te leggen, te luisteren naar het hogere, het uitdijende, het werkelijke, de waarachtige eerste voetstap als fundament in de geest, leeft u daar nu niet voor?

Maar hoe leer ik denken?

Nu kunnen we menselijk, lichamelijk, maatschappelijk leren denken.

We kunnen geestelijk gaan denken.

Miljoenen, biljoenen processen, die bedenk ik, bevoel ik, en heb ik van a tot z voor de kosmos, voor de ziel, voor het leven, voor het gevoelsleven, voor krankzinnigheid, psychopathie, voor de planeten en sterren, allemaal beleefd, beleefd, beleefd, verruimd, afgemaakt.

Ik ben zo zwaar kosmisch geladen, meneer, er is niet één verkeerd gedachtetje in mij dat mij zou kunnen storen.

Ik ben zo leeg als wat.

Ik ben volkomen leeg, leeg.

(Mevrouw in de zaal): ‘Hoe kunt u dan denken als u leeg bent?’

Hoe kunt u dan denken als u leeg bent?

Mevrouw, u zit allemaal vol.

U bent duizendmaal vol van iets dat u niet af hebt gemaakt.

Zie je, Jeus, daarvoor moet je thans denken.

Elk ding moet je volkomen afmaken of er komen strubbelingen, je gedachten hopen zich op, je komt voor een berg te staan van onuitgewerkte gedachten.

Jij gaat dan verder, met gedachten die om beleving vragen en dat doe je niet, doch vroeg of laat staan wij op een dood punt.”

De meester wilde, dat hij als kind niets zou leren, een school was voor hem niet nodig, het zou hem voor het mediumschap ongeschikt maken.

En dat heeft meester Alcar voorkomen.

Hij wist waar het kind geboren zou worden, de hoogste meesters van deze zijde konden het waarnemen en voerden hem naar dit zieleleven, dat zich onder al die miljoenen op aarde bevond.

Voor de meester was dit een openbaring.

Hij ziet een dorpje voor zich, een lieflijke natuur, en weet nu, dat hij alles voor het instrument zal kunnen doen.

Maar vooral, omdat wij geheel leeg moeten beginnen en niet daar, waar het volop licht in je is.

Dat zijn dus al de gebeurtenissen, die je hebt beleefd?

Al die jaren moet ik óf afbreken, óf afsluiten.

Maar nu ik weet, wat je wacht en je leven is geweest, sluit ik nu al die belevenissen tijdelijk af en gaan wij beginnen, toen je tot mij kwam.

Van dat ogenblik af heeft dan ook je ontwikkeling een aanvang genomen.

Al dat andere, Venry, zal je dus tijdelijk vergeten, omdat er niets in je moet zijn, dat je nieuwe leven stoort.

Vanuit een duisternis, die je als een leegte voelt, gaan wij nu verder.

Alléén die gedachten en gevoelens kunnen nu in je zijn en je voelt zeker wel, dat dit alleen door onze hulp mogelijk is.

Heb je de panter niet in zijn gevaarlijke sprong tegengehouden, toen hij zijn prooi, een jong kind, wilde bespringen?

Heb je het gevecht van de leeuw en de tijger niet voorkomen, door je wil en je macht?

„Wij allen kunnen in de wateren afdalen, Venry, maar om al dat leven te verklaren, dat is niet zo eenvoudig.

Er was een priester, die heel veel kon verklaren, doch later bleek, dat het niet tot de werkelijkheid behoorde en alles had geen waarde meer.

Wij moeten dat kunnen vaststellen, Venry, en al die werelden kunnen volgen, of wij leren de wetten niet kennen.

Wat hij op de eerste zittingen had verklaard, wat voor de meesters wonderbaarlijk was, scheen later tot de onwerkelijkheid te behoren.

De farao was woedend en dat is niet goed voor Isis.

Andere Tempels zijn daardoor te gronde gericht.

Wat wij verzamelen moet grond van bestaan hebben, of wij komen niet verder.

Als je daar in de werkelijkheid kunt zien, zal dat Isis en ons allen groot maken, doch aan eigen gedachten heeft men hier niets.

Er waren priesters, die prachtige gaven hadden ontvangen, doch zij dachten al die werkingen te zien, maar in hun verbeelding.

Een later onderzoek bracht aan het licht, dat zij wartaal hadden gesproken en zij waren zich daarvan niet eens bewust.”

„Maar dat is toch te zien, Dectar?”

„Neen, beste vriend.

Zij zien het en beleven een wereld en al dat leven zien zij voor zich en toch is dat slechts schijn.

Hun ijdelheid en hebzucht en het verlangen naar het bezit van de Grote Vleugelen is daarvan schuld.

Allen hebben hun kastijding ontvangen en er zijn er, die men doodde.

Al dat voelen en zien hebben wij kunnen volgen, Venry.

Gaven te bezitten is de allergrootste schat, die de Goden ons mensen kunnen schenken, maar te denken ze te bezitten en in gedachten te leven zoals zij het willen zien en het zich voorstellen, dat is fataal, Venry.

Dan gaan wij allen te gronde.

De meesters zijn zeer volgzaam, maar wee hen, die denken te zien, wat toch niet tot de werkelijkheid behoort, zij vernietigen zichzelf.”

Hier hebben de groten der aarde naar verlangd.

Egypte deed er alles voor om deze Goddelijke éénheid te beleven en men is ook daar zover gekomen.

Zo’n priester, u weet dat zeker, was daar een godheid!

En tien gram sensitiviteit voor dit, daar kunt u dertig levens voor beleven, voordat u dat gevoel bezit.

Aan Gene Zijde in de eerste sfeer, als u daar bent, dan hebt ge u maar te buigen voor alles.

Er zijn – ik heb u dat verklaard, ik heb u met die levens verbonden – geen verkeerde gedachten meer in de mens.

Eén verkeerde gedachte slaat u uit de eerste sfeer.

Neen, die sfeer lost reeds voor u op.

En wat doet u nu?

Kunt u buigen?

Brengt u harmonie met uw gevoelsleven?

Komt u bij vrienden en kennissen en brengt u daar de levenswijsheid en de waarlijke vreugde voor het wijsgerige stelsel, dat dus u zélf bent, dat u naar de liefde voert?

Wanneer beleeft ge de waarlijke liefde?

Gaat het vandaag in uw linkerhand en morgen in uw rechter over en dan maar weg?

Daar staat ge eerst voor het eerste fundament, en dat is – nu komen wij tot het woordenboek – en dat is: bent u waarachtig wáár?

Bent u waarheid in alles?

Bent u harmonisch voor miljoenen levenswetten?

Bent u rechtvaardig voor elke gedachte?

Kunt u een fout aanvaarden?

Of legt u daarbij reeds een ander visioen om het foutje te verdoezelen, te omsluieren?

Kunt ge waarlijk open en oprecht zeggen: ‘Ja, ik was verkeerd’?

Want dan kunt u verder.

Als u leert denken, als ik u college kon geven, als ik u kon aanvaarden als adepten, en u was elke dag bij mij, dan gingen we wandelen.

Hoe deed Socrates met zijn leerlingen?

Hoe heeft het oude Egypte, die cultuur, dat bewustzijn opgebouwd?

Hoe leeft Tibet?

Wat hebt u voor een gevoelsleven?

Hoe denkt u over een tempelleven, een tempelbestaan in Tibet, Brits-Indië, Indië (Indonesië)?

Dat men dag en nacht met u spreekt?

Jaren en jaren zwijgt men daar, en dan wacht men op u, wat u voelt.

En praat u weer stoffelijk dan laat men u weer twee jaar wachten.

Zo hebben mensen veertien en twintig jaar moeten wachten voordat zij het eerste woord ontvingen.

Het ligt aan uzelf, dat hebt u ...

Hij weet nu dat meester Alcar kosmisch bewust is en dat hij goddelijke waarheid zal beleven, want hij kan zich nu reeds oriënteren.

Hij kan, indien hij wil – en dat hoeft niet meer – vergelijkingen maken met de aarde want hij weet nu waarin hij leeft.

Hij kijkt en hij kijkt, en hij kent de kracht van dit licht.

Hij zíét licht omdat hij licht ís.

Indien in zijn leven er één verkeerde gedachte zou zijn dan stond meester Alcar machteloos en zou zeggen: ‘Wat moet ik met u beginnen?

Waarheen wij gaan bevindt zich de reine klaarte.

Daarin is alles liefde, dus gij moet u vrijmaken van al het stoffelijke denken.

Er kan alleen liefde in u zijn, willen dienen, baring en schepping.’

Bent u nu – u gaat vergelijkingen maken – bent u nu gereed om met meesters op te stijgen, boeken te schrijven, boeken te ontvangen indien u maar één leugentje wilt aanvaarden?

U ziet nu, u voelt nu reeds wat er van u als mens op aarde wordt verlangd indien gij dit zult beleven en ontvangen.

Dan hebt ge ook waarlijk contact.

Maar één verkeerd woord, ook al weet de mens dat zelf niet eens – en dat is natuurlijk veel erger, want gij zult thans bewust zijn in uw denken en uw voelen – indien ge weet dat ge verkeerd zijt en ge denkt dat een mens te kunnen schenken, zoals er toch op aarde gebeurt, stemt gij u af op een verschrikkelijke duisternis.

En ga nu eens na wat er op de wereld en in uw maatschappij alzo te koop is op dit gebied.

‘Het is mijn doel’, zegt meester Alcar, ‘uw leven tot de ruimtelijke eenheid te brengen.

Wij zullen de goddelijke openbaringen beleven voor de astrale en stoffelijke kosmos.

Hierdoor ontvangt ge uw kosmisch bewustzijn.

Indien u deze fundamenten kunt leggen, hoe er ook op aarde tot uw leven en persoonlijkheid gesproken wordt, André, later kunt ge u bewust op een wet instellen en dan eerst spreekt de levenswet voor uw wezen en persoonlijkheid en bent u één met alles.’

Indien er liefde, harmonie, begrijpen in u leeft, of gij zult geen contact kunnen beleven.

Is dat niet zo?

‘Dan hoeft ge niet meer naar de goddelijke wetten te zoeken, neen, u slaat ze uit uw leven vandaan.

Maar indien gij gereed zijt, dan zal op hetzelfde ogenblik, waar gij ook zijt en u instelt, dan spreekt het leven tot u en vertelt u nu van de eigen verkregen geestelijke en stoffelijke evolutie.’

Dat doet een bloem, dat doet het water.

Dat deed een hond, dat deed een kat, dat deed de nacht, dat deed de zon, maan en sterren; alles gaat nu spreken en alleen omdat u in harmonie bent.

Is er nu leugen, is er bedrog, dan hebt u die ijlheid niet in u, want uw goddelijkheid is nu het fundament om die eenheid te ondergaan.

‘En dat’, zegt meester Alcar, ‘hebben wij ons eigen moeten maken en bezit elkeen in de sferen van licht, de vierde sfeer legt het eerst in uw handen.’

Als u in de vierde sfeer bent dan bent u een kosmisch bewuste, dan bent u een geestelijke eenheid, dan bent u waarachtig lief.

En dan betreden wij de geestelijke levensgraad voor de mens, voor het dier én de ruimte.

En dan is de zon anders, dan is de mens anders, dan weet men op aarde dat er leven achter de dood is.

Dan kent de psycholoog de geest en de persoonlijkheid, dan weet de mens hoe hij leven moet en dan ...?

Ja, dan eerst valt die eerste Adam en Eva omver, dan eerst kunt gij die voetstukken wegtrekken.

En dan ziet de mensheid en dan ziet de enkeling dat er miljoenen jaren is geleefd, is gedacht in een onzichtbare wereld, in een onwerkelijkheid en eerst nu de mogelijkheid, het uur van bewustzijn is gekomen om die nieuwe fundamenten voor zichzelf te leggen.

Geloof het gerust!

U kunt het weten, doordat u de boeken werden geschonken.

Door deze wijsheid kunt gij Jeus van moeder Crisje peilen.

Maak gerust uw vergelijkingen, wij spreken straks tevens door Jeus en dan staat u voor de meesters van de ruimte en worden uw vragen, hoe die ook zullen zijn, Kosmisch Bewust ... beantwoord!

Zegt het u niets, dan is ook dit alles nog niet voor uw leven bestemd!!

Geloof je dit niet?

Ik zal je dat door wijsheid verklaren en bewijzen.

Als je toch voor jezelf vergelijkingen kunt maken, met de wijsheid van ál de groten die op Aarde hebben geleefd, dan kun je mij immers controleren?

Is dat nu niet eenvoudig?

Ziet u, zo krijgt u gevoel, zo krijgt u ruimte, zo krijgt u ruimte.

En dan moet u nu de boeken eens vergelijken met de boeken die op de aarde door de mensen zijn geschreven op dit gebied.

Nu spreken de meesters, nu spreekt de Universiteit van Christus, de universiteit van uw leven – ziet u? – die universiteit leeft in u, dat is de hartelijkheid, de welwillendheid.

Eindelijk gaat ge aan die waarachtige opbouw beginnen.

Ge wordt waarheid, rechtvaardigheid, harmonie en liefde.