Zoals de levensgraden zich zélf scheppen, die dus door de ziel het bestaansleven krijgen, omdat de ziel steeds weer een nieuw lichaam schept, veranderen die lichamen van kleur, kracht en bouw, omdat ook de planeet haar verdichtingsweeën beleven moet en (waar) de ruimte haar aan geholpen heeft.

(Meneer in de zaal): ‘Hoe komt het dat alles wat met geestelijke dingen te maken heeft altijd het getal zeven voert?’

Meneer, dat heeft met het getal zeven niets te maken, maar dat zijn de opvolgende levensgraden voor alles wat er bestaat.

Het getal zeven heeft geen aardse betekenis, maar men is begonnen om iets van de ruimte, of van de aarde, of van een huis, of van een trap, en een stoel, een wittebrood, het doet er niet toe, uit te tekenen door gedeelten.

En dat zijn de tijdperken van het ding.

En dat zit ook in ...

Dat kunt u ook bij de bakker leren, meneer.

Weet u dat?

Er zijn zeven graden van evolutie.

Voordat wij beginnen is het al gras, is het ook stof.

Dan moeten we vanaf het gras, moeten we naar het koren, dat hoort er ook bij.

Maar het is eerst melk en dan meel en dan gaan we het bij elkaar brengen, weer een andere graad; en dan komt er nog iets bij, dat zegt ffft, en dan gaat het de oven in, en dan gaat het uitdijen en uiteindelijk bent u in die en die graad en dan hebt u een boterham in uw handen.

En zo gaat het met het kindje dat geboren wordt en een hond die hard loopt.

U kunt bijvoorbeeld hardlopers hebben, boksers hebben.

In elke graad, in elke gave liggen nu overgangen van gevoel.

Er zijn mensen hier die hebben liefde; zeven verschillende graden van liefde.

U hebt kunst; zeven graden van kunst.

Er zijn schilders die leren het nooit, hoeven het nooit te leren: indien ze geestelijke gaven willen aanvaarden en ze eerlijk willen zijn, kunnen ze veel beter in de mijnen gaan, of ze vliegen, het doet er niet toe, maar die bereiken nooit in de eeuwigheid kunst, want er zijn wel dertig levens voor nodig om dat te bereiken, want kunst is gevoel.

En nou moet u die kunst kunnen beleven, de verf kunnen beleven, de techniek kunnen beleven, u moet het éénzijn willen beleven met kunst, dat duurt tien levens, twintig levens; voor wetenschappen en kunsten, viool, piano.

Baring en schepping; overgangen.

Is het kind in de moeder in de eerste dagen, wanneer de aanraking kwam ...

De bevruchting geschiedt ...

Als er nu geen overgangen waren?

Hebt u al eens een zaadje in de grond gezien dat er in twee seconden weer uitkwam?

Hierdoor ontwaakte mijn leven en kreeg ik als ziel gevoel!

Ik onderging die werking en openbaarden zich vele levens voor mij en haar, die tot mijn leven behoort.

De voordierlijke liefde ontwaakte.

De mensen willen bezit en wanneer zij het bezitten, dan moeten zij weer wat anders en ook dat andere deugt niet.

Daar worden mensen geslacht voor die prullen, doch dan zijn die dingen goud, zilver, diamanten en paarlen, al die kostbare aardse dingen die alleen voor hen kostbaar zijn.

Dat bezit wil eenieder bezitten, maar dat moesten zij naast zich neer kunnen leggen.

Dat is echter niet mogelijk, want zij zijn nog niet zo ver, zodat zij daar vele malen voor terug zullen keren.

Dat terugkeren is voor hen een kwelling, maar die kwelling komt, omdat zij gaan voelen wat hen wacht.

Want de mensen willen geen strijd, geen smart, zij willen al deze aardse dingen behouden, genieten van al deze prullen, die wij reeds in de oertijd begonnen te verzamelen.

Zij hebben zich een toestand geschapen die niet natuurlijk meer is.

Zij behangen zich met sierlijke dingen, gaan goed en rijk gekleed, doch hebben hun natuurlijke afstemming afgelegd.

Zij zijn verdwaald in hun mooie en rijke levens en doen dingen die de mensen in het oerwoud niet zouden kunnen doen.

Dat is het instinct, de natuur en die natuurwetten en krachten heeft de intellectuele mens verloren en bezoedeld.

Is het dan zo vreselijk wanneer ik zeg dat de natuurlijke kern zoek is?

Dat zij hun lichamen uiterlijk verfraaien en dat het innerlijk aan geestelijke honger sterft?

Eens komt hieraan een einde.

Dan verzamelen wij alleen geestelijke schatten en maken ons al die eigenschappen, die ons geestelijke karakter uitmaken, eigen en dat neemt ons niemand meer af.

Eens zullen zij sterven en het leven na de dood binnentreden.

Ook in de hel verzamelen zij al die dingen, die aardse prullen, dat heb je beleefd, André, ook daar tooien zij zich met paarlen en diamanten, doch die prullen zijn even vals als hun geestelijk leven.

„Wanneer je mij begrijpt dan zal het je duidelijk zijn, dat het innerlijke leven meer rijkdom kan ontvangen, naarmate het de hoogste stoffelijke graad gaat bereiken.

In het oerwoud hebben de mensen geen aards bezit, niet dat, wat de mens in de grote steden zijn bezit kan noemen.

Dit is, wat je voelt, een machtig verschil, doch daardoor ontwaakt het innerlijke leven.

Zij voeden zich met vlees evenals die anderen, doch geen mensenvlees, dat eten zij niet meer.

De ziel beleeft nu in al die graden, naar de kracht en de werking die dit organisme bezit.

Al de handelingen doet de innerlijke mens, maar in al die graden doen al die mensen dit, omdat dit nu eenmaal zo is, zij dit organisme bezitten.

Ik voel thans, dat al deze mensen als het „dier” leven, Alcar.

Ik kan mij niet duidelijker uitdrukken.”

De meer stoffelijk gevorderde mens overheerste dus de planeet aarde, maar deed dit door doodslag en geweld.

Ook daarin is in al die miljoenen jaren niets veranderd.

De mens in het oerwoud kon die fouten niet maken, omdat die mens dat bewustzijn nog niet bezat.

Hoe hoger het bewustzijn komt, des te dieper wordt de afbraak.

Hier leven de stammen als levensgraden bijeen.

Ze hebben zich reeds voor de andere, lagere levensgraden afgesloten, waarvan nu de hoogste, de zevende levensgraad alles te zeggen heeft.

De kracht van de sterkere mens is hierin álles en (dit) hebben die andere levensgraden te aanvaarden!

Wij zien, dat de zesde en zevende levensgraden de planeet in bezit hebben genomen.

De mens nu van deze maatschappij is ontwaakt.

Deze mens heeft zich een wereld geschapen, hoe die wereld is, doet er niets toe.

Deze mens leeft in de steden en op het land.

Dat zijn nu dus miljoenen mensen die de zevende levensgraad vertegenwoordigen.

En dat zijn bovendien volken, stammen dus, die zich door de eeuwen heen als levensgraad afsloten en zich een naam als volk hebben gegeven.

Ook die ontwikkeling heeft duizenden eeuwen geduurd, waardoor al die nationaliteiten zijn ontstaan.

Hier kennen zij echter nog geen God, daar wel, doch zij handelen er niet naar, zij beleven alleen en gaan met alles wat zij bezitten hun ongeluk tegemoet.

In vele dingen zijn deze wezens verder dan zij, omdat zij kinderen zijn van de natuur en zich geven zoals zij zijn.

Doch daar in die grote steden zien wij mensen die vermomd zijn, zoals geen voordierlijk wezen zich zou kunnen vermommen en die op deze wezens neerzien.

U hebt meer comfort.

(Meneer in de zaal): ‘Comfort.’

Dat is alles.

Méér nog door het innerlijke leven is dat te zien, dan door het organisme, immers, de ziel als de persoonlijkheid bewijst nu hoe haar gevoelsafstemming is voor kunsten en wetenschappen.

In de vierde graad zien wij het intellect, in de vijfde, zesde en zevende graad zien wij het oerinstinct afdalen.

Er leven mensen op aarde in de zevende graad, die dierlijke wezens zijn.

Hoe leven zij daar?

Duizenden mensen brengen zij om.

In de zesde graad zien wij dit eveneens en in de vijfde graad niet anders.

Zo leven op aarde al die stoffelijke en geestelijke graden verspreid en leven zich uit.

Houd dat nu eens uiteen.

Volg en voel dit en zeg dan of je de diepte van het zieleleven kent.

Wie kent dus zichzelf?

Wie weet waarvoor hij op aarde is?

Wie ziet in de ander zijn slaaf?

Wie herkent zijn vroegere meester in de bedelaar die hij ontmoet?

Dat is niet te peilen, want het ligt in de diepte van de ziel verborgen en dat maakt het menselijke karakter uit.

De mens die dit beleeft, is zich natuurlijk van die wet niet bewust, want hij aanvaardt niet eens een eeuwig voortleven.

En achter de dood ligt dit alles, eerst dán, wanneer wij het leven na de dood aanvaarden, leren wij al deze geestelijke wetten kennen.

Maar nu komt het!

Die mannen zochten naar ander leven.

Daar in dat oerwoud trokken zij verder en ontmoetten vele levens.

De gevoelswijsheid, om uw eigen leven te verzorgen, die bewustwording droegen zij niet onder hun harten, zij leefden zich volkomen uit.

De hoogste graad splitste zich met een lagere.

Waar wij kwamen verwekten wij kinderen.

De zevende en hoogste graad deelde zich met de vierde en derde graad.

Uit die derde en vierde levensgraad werden er kinderen geboren.

En die kinderen zetten dit proces voort.

Wat zien wij: na miljoenen jaren is dit universele lichaam verzwakt.

De eigenlijke oerbron is gesplitst.

De Goddelijke universele zelfstandigheid, die tegen weer en warmte, koude en natuurwetten is berekend, verloor door de eigenlijke splitsing de natuurlijke kern, de universele afstemming, die God aan deze levens voor de eigen soort en levensgraad heeft vastgelegd.

De mensen verloren hun weerstand!

De mannen en vrouwen kunnen niet meer tegen die enorme wetten op en bezwijken.

Er komen verzwakkingen tot stand, die oersterke lichamen kunnen niet meer tegen de natuurlijke wetten op en zoeken naar kleding.

Voordat deze afbraak begon weerstond dit natuurlijke organisme elke natuurlijke verandering.

Want het menselijke lichaam is als de wateren, is als de verdichte stof, in landelijk bestaan opgegroeid, maar heeft door de splitsing met de lagere levensgraden de eigen oerbron verloren en daardoor zien wij de eerste ziekten ontstaan!”

„Ja, wij kennen al die gebeurtenissen, maar niet alleen die gebeurtenissen en mogelijkheden, doch de geschiedenis van al de zeven stoffelijke graden.

Daardoor, André, is dat prachtige stoffelijke kleed in alle graden verzwakt, zijn er die innerlijke stoornissen, dus ziekten en vele andere kwellingen, die men op aarde kent.

Geloof mij wanneer ik zeg, dat de mens schuld is aan zijn eigen leed en smart, maar tevens aan al zijn ziekten.

De mens heeft zijn eigen afstemming bezoedeld.

In het dierenrijk is dit niet mogelijk, want een dier zou dat niet kunnen; dat leven handelt, ik heb je dat duidelijk gemaakt, naar zijn natuurlijke afstemming en kan niet anders handelen.

Doch de mens bezit hartstocht en door die hartstocht heeft hij zijn eigen afstemming vernietigd, ging dus die afstemming in een andere graad over.

Daardoor verzwakte de natuurlijke afstemming en trad er een onnatuurlijke toestand in.

Dit ligt echter miljoenen jaren terug en is niet meer te herstellen.”

„Er leven dus geen mensen meer op aarde, die de zuivere natuurlijke stoffelijke toestand bezitten?”

„Neen, als natuurafstemming, niet één.”

„Komen daardoor al die ziekten?”

„Daardoor komt de verzwakking en achteruitgang van dit natuurlijke stoffelijke gewaad.

Al die organen zijn er, zijn steeds zo geweest, doch de weefsels, dat miljoenenproces, is verzwakt.

Het stofkleed dat de hoogste graad als afstemming bezit, is een prachtig kleed en wanneer deze afstemming zuiver was gebleven, dan waren er al die ziekten niet die men thans kent, dan bezat datzelfde lichaam meer kracht, was beter tegen alles bestand, kon tegen zomer en winter, omdat dat kleed als de natuur, waarin het leeft, waardoor het tot stand is gekomen, één en dezelfde kracht en werking heeft.

„Het menselijke ras, al die zeven graden, zijn in duizenden graden overgegaan.