Wat blijft ervan over, van uw eigen terminologie?

Wie heeft het woord ‘mens’, maar wie heeft het woord ‘dood’ en het ‘sterven’ uitgevonden?

Dat lééft er niet in de kosmos.

Maar die man die daar nu moordenaar is, is in zijn hele zijn geen moordenaar.

Die komt terug naar de aarde, geeft aan dat leven dat hij nu te vroeg uit dat leven heeft geslingerd – hij is man, hij wordt moeder – hij geeft aan die ziel een nieuw lichaam voor die en die tijd, dan is het weer klaar.

En straks is alles klaar en dan gaat hij door, want hij moet naar een geestelijke wereld om zich gereed te maken voor een nieuwe stoffelijke kosmos, de Vierde Kosmische Graad.

Of dacht je dat een moordenaar altijd moordenaar bleef?

En dacht je dat een mens een fout begaat, dat dan dadelijk de ganse persoonlijkheid maar in de hoek moet worden getrapt?

„Ja, men noemt hen eskimo’s.

Vraag van de heer Berends: „In het boek ‘Het Ontstaan van het Heelal’ deel II, staat, dat de eskimo’s in de vijfde lichamelijke levensgraad leven en dat zij niet hoger kunnen gaan.

Maar, mijnheer Rulof, in dat geval zouden ze toch stilstaan in hun evolutie en dat is niet mogelijk, daar toch elk wezen eenmaal de stoffelijke zevende graad moet beleven, wil het innerlijk leven ook eens het hoogste ontvangen.

Ook het innerlijke leven is voor de eskimo’s één met het stoffelijke, natuurlijke organisme, terwijl bij anderen, dus die geen natuurlijk organisme bezitten, van de vijfde graad dus, de ziel gaat ontwaken.

Wat is de verklaring hiervoor?

Misschien is het wel eenvoudig, maar wilt u hierop ingaan?”

Jozef zegt: „Wat u mij daar allemaal verklaart en heeft te vertellen, mijnheer Berends, is het verhaspelen van die wetten, geen touw kan ik eraan vastknopen.

U ligt er volkomen uit.

Nooit hebben de meesters zoiets gezegd.

U hebt dat niet begrepen.

U had het kunnen begrijpen, want het staat in het boek anders, en natuurlijk ontleed, doch u gaat er nu zelf andere mogelijkheden bij halen.

Dat doen meer mensen, maar nu loopt u onherroepelijk vast, wat wij nu alweer beleven.

Wat u voelt is namelijk dit, dat gij en die eskimo’s geen ander innerlijk leven kunt aantrekken, dan uw eigen levensgraad bezit.

Is dit het niet?”

Berends: „Ik weet het nu, dank u.”

Dit is kosmologie.

U bent met de macrokosmos, met de Albron, de Almoeder, de Alvader voor en in uzelf, verbonden.

De Albron leeft hier in de zaal.

Jullie zien elkaar veel te veel als mensen.

Zag je maar geen mensen, en ken je ...

Ik heb het leven lief, maar geen karakters.

Jullie kijken allemaal naar karakters en naar een persoonlijkheid.

Maar kijk eens naar het leven, en dát moet je trachten lief te hebben en dan gaat het vanzelf.

De mens die Gene Zijde heeft bereikt, was ook op aarde.

Hij leefde – gaf ik u – vanaf het ontstaan der scheppingen.

Hij ging door de prehistorische tijdperken heen, overwon dit universum alleen door drie goddelijke wetten – verklaarde ik u – die de mens bezit én waardoor hij zijn goddelijke afstemming kan bepalen, kan zien, kan voelen en beleven.

Dat is het vader-, moederschap en de reïncarnatie.

Deze drie fundamenten hebt u dagelijks voor élke gedachte in uw handen.

Nu krijgt u het beeld te zien dat de natuur, de ruimte dat alles in handen houdt en dat de mens in zichzelf die ruimte aan de karaktertrekken, aan de persoonlijkheid doorgeeft, waardoor die evolutie plaatsvindt.

Dat alles heb ik u geleerd.

Deze drie fundamentele macrokosmische fundamenten, door God verstoffelijkt en vergeestelijkt, leven in de mens en dat ís de mens.

Wij zijn dus een levensgraad als ziel, als goddelijke kern, als Albronnelijk vermogen, als geest, als leven, we zijn een verdichtingswet, want is uw stof, is uw kasteel, uw tempel niet verdicht?

Wie zei me daar iets, wie was dat?

(Meneer in de zaal): ‘Dat was ik.’

Ja, ja, maar híér.

Dat is, het universum sprak tot mij, vertolkt, verstoffelijkt, dat bewustzijn ging denken als mens, dat noemen wij een mens, maar u bent een graad van leven.

Maar voor de ruimte en Gene Zijde is het mensdom opgelost, want u vertegenwoordigt nu een graad als gevoel, als geestelijke stof waarin u als vader en moeder leeft.

En dat is een wereld, dat is een sfeer, dat is een ruimte, dat is de goddelijke vertegenwoordiging als mens.

Wij kennen géén koningen en koninginnen op Aarde, alléén levensgraden!

Wij kénnen géén mensen!

Dát zijn de Goddelijke rechtvaardigheidswetten en dat werd ons verkregen voordierlijke bewustzijn, doch ook voor al het andere leven.

Nog zijn macro- en microkosmos één en nog is de ziel zeker van haar levensgraden.

Haar levenswetten voerden haar echter tot de disharmonie, waarvan wij de eerste levenswetten mochten beleven.

Wat ik thans voel, mijn meester, is, dat wij haar oorzaak en gevolg moeten volgen, om haar straks terug te zien in haar duistere wereld, de hellen, zoals men dat op Aarde, het voor het huidige stadium noemt.

De evolutie voerde haar tot disharmonisch leven en dat was niet te voorkomen, stel ik nu vast en hebben wij te aanvaarden.

Ook komt er tot mijn leven, of dat wel door de „Almoeder” is bedoeld, een Goddelijke vraag dus, die wij moeten beantwoorden.

Stuurde de „Almoeder” ons, zichzelf soms, bewust naar deze levenswetten, waarvan wij er niet één hebben begrepen?

Ik ga voelen, wat het bewuste „AL”, de „Universiteit van Christus” van mijn leven en bewustzijn wil, zodat ik u kan antwoorden.

Wij hebben thans te aanvaarden en ook die Goddelijke wetten hebben wij óp de Maan mogen beleven, dat (niet) wij deze niet-bewuste levensgraden beleven, deze dierlijke afstemmingen, doch de „Almoeder” zélf!

En dat is nu een machtig verschil en hebben wij mensen niets meer te vertellen.

Het is de „Almoeder” die zichzelf heeft verstoffelijkt als een menselijke en geestelijke levensgraad.

Voelt gij dit, mijn meester?

Dit woord is ontzagwekkend!

Want het neemt álle menselijke vragen weg, die voor het huidige stadium gesteld worden.

De mens vraagt:

Waarom maakte God ons niet ineens af?

Waarom moeten wij ellende beleven, als God liefde is?

Waarom moest de mens eerst door deze duistere, voordierlijke levenswetten, vragen wij!

En dan kunnen wij antwoorden, de „Albron” is het!

De Almoeder!

De Alvader!

De Algeest!

De Alziel! ... die zichzelf als menselijk en dierlijk leven heeft verstoffelijkt, doch waardoor wij als mens het eigen leven ontvingen.

De „Albron” zal zich dus verstoffelijken en vergeestelijken, doch daarvan stellen wij de disharmonie vast, als mens, als leven van God.

Het was niet anders mogelijk, hier moet de ziel doorheen, doch haar Goddelijke afstemming zal haar voor álgehele ondergang beschermen.”

Wat is een Mens?

Kent het aardse wezen zichzelf?

Heeft dit wezen geen minderwaardigheidscomplex gekregen door zijn eigen disharmonie?