De wetenschap spreekt over leven, over ziel, geest, maar de psycholoog kent de mens niet.

Mevrouw To van Houten vraagt: „Ziel en Geest!

Hierover heb ik meermalen een vraag gesteld en toch weet ik het nog niet.

Moet ik verstaan, dat de Geest alles omzet voor het gevoel, dat toch de ziel is?”

Jozef: „Mevrouw, de ziel is het goddelijke deel ín ons en dat bent u zelf, zoals God ook is!

Doch de geest, zei ik al eerder, sluit de ziel af, dat is het lichaam voor de ziel en u zélf bent de persoonlijkheid, doch u reageert door uw gevoelsleven.

De heer A. Brand vraagt: „In de geweldige boeken ‘Geestelijke Gaven’ staat: God is Geest!

De Geest van God heeft echter een bestaanswereld moeten aanvaarden, die de door de eerste mensen opgebouwde „hemel” is, het rijk dus van de geest voor de mens.

Wat betekent dit?

Mag ik uw antwoord?”

Jozef zegt: „U zegt het al, mijnheer Brand, God ís Geest en wij mensen kregen óók die Geest van God, doch dat is ons omhulsel voor de ziel aan Gene Zijde.

Dus de ziel wordt daar door de „geest” afgesloten en dat is de Geest van God, voor de mens het geestelijke astrale leven.

Wij bezitten drie lichamen, eigenlijk twee, één voor hier en één voor daar.

Hier leven wij in de stof en daar in de geestelijke wereld, waarvan ons geestelijk organisme de ziel afsluit, want de „ziel” voor al het leven van God is de goddelijke kern ín ons!

De goddelijke kern, dame, die bent u helemaal, leeft in uw voeten, zelfs een deel van uw eksteroog, in de grijze haartjes, in uw nekspieren, uw bloed, uw leven.

Datgene dat u hier op aarde in leven houdt is de goddelijke kern.

En nu achter de kist, mevrouw, wat is het daar?

Dus de geest als mens is het omhulsel van dat leven achter de kist, als mens, en heeft ogen, tandjes, neus en handjes en benen en voeten.

Maar het goddelijke leven weer, dat er in alles leeft, is de ziel als de goddelijke vonk op afstemming voor het menselijke gevoelsleven als man en vrouw.

In de voorgaande boeken, die wij dit medium hebben doorgegeven, hebt gij gelezen, dat de mens twee lichamen bezit, waarvan het geesteslichaam het eeuwige is, dat voortleeft.

Verder hebt ge gelezen over sferen, van de duistere tot de hoogste sferen van licht en geestelijke afstemming, van kosmische mentaliteit in graden en van universele toestanden.

Daaraan hebt gij uw eigen levensafstemming kunnen afmeten, tenminste wanneer gij zo ver zijt gekomen en gij het gevoel daarvoor bezit.

Gij hebt uw aardse leven aan dat van hen kunnen toetsen, die uit de duisternis het licht hebben gevonden.

Mevrouw Brands vraagt: „Wanneer de mens een been of arm door een ongeluk verliest en toch soms klaagt over de pijn in dat verloren lichaamsdeel, wat is dat dan?

Is dat geen inbeelding?

Mijn vrienden zeiden, dat het kwam, doordat de levensaura van de mens nog steeds afstemming of verbinding met die afgezette ledematen heeft en dat konden wij niet begrijpen.”

Jozef zegt: „Mevrouw, dat is de aura niet, maar het geestelijke been zélf.

Mijn broer Bernard voelde meer pijn aan het been, dat hij had verloren, dan aan het stoffelijke rechterbeen; het linker, dat afgereden werd, reageerde steeds en hij kon er zelfs niet door slapen.

Dus die ledematen zijn er nog, achter de kist hebt ge uw armen en benen terug.

Ik zal u daarvan een mooi verhaal vertellen, beleefd door mijn meester.

Mijn meester had een vriend te verwachten, die overkwam.

En die vriend, zo zei meester Alcar, miste de linkerarm.

Mijn meester haalde hem op aarde af en bracht hem in slaap.

Toen de man in zijn geestelijke afstemming, het schemerland, ontwaakte, stond meester Alcar voor hem en vroeg: ‘Wat heb je nu ontdekt?

En waardoor weet je, dat je op aarde bent gestorven en dat je het geestelijke leven hebt betreden?’

Onmiddellijk kwam er: „Ik heb mijn beide armen en dat kan toch op aarde niet gebeuren, ik heb de wonderbaarlijkste openbaring beleefd van mijn leven.”

„Hoe komt het, dat u zo jong bent, vader?”

„Ons innerlijk leven bepaalt de vorm van ons lichaam, mijn jongen.

Hoe meer liefde wij bezitten, des te jonger en schoner wordt onze gestalte.”

Maar indien u zich achter de kist zoudt willen zien ...

Ik heb die beelden ook al gegeven, en toen hadden we het ’s avonds over krulletjes, de krulletjes van de dames, hier hebben ze een permanentje, en daar zorgen ze mooi voor zo, maar wat zegt het?

Als een mens ...

Ik wil de moeders allemaal het bewijs geven, ik ben een lastige klant, dame, als u met mij te maken krijgt dan kijk ik niet naar uw permanentje, maar ik kijk naar het innerlijke permanentje.

Ik zeg: als u nu diezelfde kleurtjes en diezelfde mond en dat uithoudingsvermogen nu eens aan dat en dat gaf, heel mooi, ja, u moet zich niet laten vervuilen, maar nu krijg je de innerlijke verfraaiing voor het uiterlijk, de innerlijke geestelijke verruiming voor de stof, voor de handeling, de daad.

En dan zult u eens kijken, dames, hoe u dat permanentje aan Gene Zijde mist.

En dan kunt u naar een kapper lopen daarzo, maar die brandt alles weg.

U kunt er geen krul in krijgen.

Want die krul is eruit, u hebt dezelfde haren, maar geestelijk, want in deze haren van ons leeft de geestelijke bron als haar, u hebt uw tandjes daar ook, uw voeten, uw nageltjes.

De mens is pertinent.

En dan moet u de móéder zien, de moeder uit de eerste sfeer, de tweede, de derde, de vierde, de vijfde, de zesde en de zevende sfeer, een vrouw die hier op aarde heeft geleefd, nu in de zevende sfeer kosmisch bewust is, een universele, al een macrokosmische liefde bezit, een persoonlijkheid, een ‘vleugelen’, die weten alles.

Die moeder, mannen, die vrouw die moet u eens zien.

Nou.

En dan, meneer Berends, kun je op de knieën gaan liggen, en dan mag je zeggen: ‘O, Vader, geef me de kracht dat ik niet verkeerd denk.’

Want dan sta je voor iets heiligs, iets machtigs, want dat haar golft.

Zie je, daar zijn de dames weer aan het lachen.

Dat lust u natuurlijk niet, hè.

Want dat haar golft, daar ligt het universum overheen als straling.

En het is merkwaardig, de Christus hebben ze gezien, maar de Christus had geestelijk golvend haar.

En die had Hij niet van een krulletje, die had Hij door Zijn persoonlijkheid, door Zijn bewustzijn.

De ogen gaan stralen, de handen worden als beelden, dat figuur, daar is geen rimpeltje, meneer De Wit, geen puistje, niets meer.

Nu zag André zes jonge mannen, die in het grote, blauwe licht achter hem stonden, tevoorschijn komen.

Zij groetten hem hartelijk en hij zag, dat ze gelukkig waren en schoon van gelaat.

„In werkelijkheid zijn zij niet zo jong, als ze eruitzien, daar zij allen reeds een paar honderd jaar in de sferen zijn.

De geest neemt hier het uiterlijk aan van zijn innerlijk wezen, en een mens, die op tachtigjarige leeftijd de aarde verlaat en daar slecht heeft geleefd, zal er aan gene zijde van het graf nog ouder uitzien.

Het uiterlijk is hier de spiegel der ziel en hij zal zo tekenen, als zijn innerlijke kracht is.

Zo vindt men hem, die zich op aarde geheel heeft vergeten, hier ouder terug.

Men kon daar niet zien, dat achter die ingevallen wangen zich een ziel verborg, die zeer diep was gezonken, dus geestelijk zeer laag stond.

Maar eenmaal hier aangekomen, staat die ziel geheel naakt en neemt het geestelijk lichaam de vorm aan van hetgeen het in werkelijkheid was.

Daarom wordt het onherkenbaar en vreselijk oud.

Die mens had van het aardse leven niet veel gemaakt en was geestelijk geheel afgedwaald.

Je ziet de schoonheid van mijn vrienden, André; zij zijn jong, al hebben zij de leeftijd van tweehonderd jaren bereikt.

Deze is hier niet te zien, daar zij verjongd zijn door hun geestelijke kracht.

Zie, welk een licht en welk een uitstraling; dit zijn tekenen van hun wijsheid en hun liefde tot God.

Toch zullen er velen zijn, die duizend jaren nodig hebben, om deze wijsheid, dit licht te bezitten.”

Hij stond voor het ziekbed van een oude man.

Het was een ernstig zieke.

Naast het bed zag hij een jonge vrouw, die een prachtig licht uitstraalde, dat haar omgeving verlichtte.

Haar blik hield zij strak op de zieke gevestigd, die in een diepe slaap gezonken neerlag.

Lang zou hij niet meer leven.

Nu reeds had zijn doodsstrijd een aanvang genomen.

Niets was voor de aardse mens te zien.

Toch voelde André zijn hevig gevecht met de dood, de dood, die leven betekende.

Strijd, die niet nodig was, maar waaraan hij zich niet kon onttrekken.

Hij voelde en wist niets van een eeuwig voortleven af.

En in zijn strijd, de strijd tussen het leven en de dood, daalde zij vanuit haar hoge sfeer neer om hem te helpen.

Weer zag hij, hoe groot liefde was.

Banden van liefde waren niet te vernietigen.

Heilige sferenliefde, rein, zoals zij ze voelde, zoals zij straalde, zoals zij zelf was, zoals het leven zelf kon zijn.

„Is zij zijn kind, Alcar?”

„Neen, zijn moeder.”

„Wat zegt u?”

„Zijn moeder, André.

Zij is een geest van het licht.

Jong en schoon, terwijl haar kind oud is, lichamelijk oud en geestelijk oud.”

André begreep: Zijn moeder was jong en schoon, hij daarentegen een ongelukkige geest, wanneer hij straks aan deze zijde was.

De man had zijn leven verknoeid.

„In de geest is alles mogelijk, André.

Wij kunnen ons op aarde op ons eigen leven concentreren.

Konden wij dit niet, dan zou geen mens van de aarde zijn geliefden weer herkennen, omdat we zijn verjongd.

Een geest van het licht, die op hoge leeftijd de aarde heeft verlaten, moet zich, wanneer hij wil, dat men hem op aarde herkent, op zijn doorleefd leven concentreren en dan zullen zij hem op hoge leeftijd zien.

Toch is hij jong en schoon in de geest.

Ook dit, zoals je ziet, is voor ons mogelijk.

Alles is concentratie en sterke wil!

Wanneer mijn lichaam gaat veranderen, waarom zouden mijn kleren dan geen verandering ondergaan?

Mijn uiterlijk neemt alles over, wat ik innerlijk wil, zelfs mijn stemgeluid zal van klank veranderd zijn.”

Zij droeg haar aardse kleren, maar hoe kon dat?

Zij leefde toch in de eeuwigheid?

Alweer een nieuw probleem!

Thans zag ik naar mijzelf.

Dat mij dat niet eerder opgevallen was.

Ook ik droeg mijn kleed zoals op aarde.

Het was absoluut niet veranderd.

Hoe was dit mogelijk?

Welk een wonder!

Ik was dood en toch droeg ik mijn aardse gewaad.

Dat behoorde bij het aardse leven.

Ik had er geen ogenblik aan gedacht.

Maar ook dat was mij duidelijk, want ik zou alleen dát beleven, waaraan ik dacht.

Dit nam niet weg dat het tot de aarde behoorde.

Ik was niet naakt, droeg kleren, voelde mij als op aarde en toch was ik geest.

Als u even de eerste sfeer verlaat, dan beginnen die gewaden al grijs te worden, en dan hangen er hier al de, laat maar zeggen – heus waar, dame – de vellen hangen er al bij, en de lintjes, zo, ik denk: nou, het gaat lijken naar een lorrenkoopman.

En dan ziet u daar duizenden en miljoenen van die lorrenkoopmannen en -vrouwen, want elk karaktertrekje voert hun naar dat lorachtige.

Hoe is het mogelijk, dacht hij, dat ik dat niet heb gevoeld.

Ook hij droeg een geestelijk kleed.

Zijn aardse toestand was nu van hem afgevallen, hij was nu geheel in Alcars leven overgegaan.

Als het vroegere Romeinse kleed lag dit gewaad om zijn schouders.

Hij voelde zich heel gelukkig, maar wat zou men hiervan op aarde denken?

Toch was dit heel eenvoudig, want hij zou hier niet binnen kunnen gaan, wanneer hij niet geheel de sfeer waarin hij thans was, aanvaardde.

Zijn zieleleven spon het, weefde de draden tot dit patroon en z’n eigenschappen waren het, die er de kleuren in brachten.

Zo ligt dus aan het geestelijk gewaad het innerlijk leven van zijn drager vast.

Wanneer de mens daar komt ... de mens behoeft niet naar zichzelf te zoeken, u ziet daar onmiddellijk uzelf, in kleur, in afstemming, in licht, in alles.

Daar ziet u mensen, u ziet daar mensen met mooie gewaden, en daar hangt een franje naast, bij wijze van spreken.

Dus u ziet daar duizenden miljoenen mensen waarvan de persoonlijkheid zich vergeestelijkt, en dat gewaad is nog niet af.

De vreemdste manifestaties ziet u aan Gene Zijde.

U kunt een mooi pak kopen; dat kunnen wij niet.

Want het geestelijke gewaad was er ook niet want hij liep met een oud jasje aan, zulke lange schoenen.

Dan zeggen ze: ‘Is dat een clown?’

Meneer, uw voeten die zijn zó groot – ik heb het er al eens over gehad – uw handen, dat zijn geen handen meer, dat zijn klauwen.

Uw ogen staan zo ver open en uw mond die is afgrijselijk lelijk indien u over roddel en kletspraat denkt en daarin leven wilt.

Iemand die met een woord – zover gaan de goddelijke wetten – als u door een woord, als ik ... dit is gevaarlijk als ik het verkeerde breng.

Als u door een woord de mens en de goddelijke wet voor de mens raakt en mismaakt, dan mismaakt u op dat ogenblik niet alleen uzelf, maar uw hele wereld.

Nu moet u eens nagaan, en dan hoeft u het nog niet eens te doen, maar u denkt, u voelt en u roddelt, u kletst, u praat, u breekt af, u mismaakt; dan mismaakt ge uzelf.

Op een van mijn reizen naar de donkere gebieden, ontmoette ik een prinses, die op aarde deze titel voerde.

Zij was pas kort geleden daar aangekomen en pochte op haar schoonheid, waarom zij door iedereen werd uitgelachen.

Maar zij begreep dit niet en wilde alles doen, om de lachers te straffen; doch zij gaven haar geen gelegenheid daarvoor.

En toen men genoeg om haar gelachen had, liet men haar in een spiegel zien, opdat zij zichzelf kon bekijken.

Je had haar moeten zien, André.

Zij schreeuwde het uit en bedekte haar gelaat met de handen.

Toen vluchtte zij weg, want het was een vreselijk masker, een afschuwelijk verminkt gezicht, dat haar uit de spiegel tegenblikte.

Zo was haar geestelijke schoonheid.

Later zag ik haar eenzaam en verlaten terug.

Zij wil zich niet meer laten zien en zal vooreerst niet meer pochen op datgene, wat zij eens op aarde was.

„Waar komt in het leven na de dood dat bloed vandaan?”

Zijn leider glimlachte en zei: „Je bent niet de eerste, die een dergelijke vraag heeft gesteld; ik zal trachten je dit duidelijk te maken.

Is het voor jou een vreemd verschijnsel, dat hun lichamen verstoffelijkt zijn?”

André dacht na.

„Neen, dat niet, ik heb het immers in de sfeer der aarde mogen aanschouwen?”

„Voelt mijn zoon zijn hart niet kloppen?”

„Maar zij zijn toch gestorven, Alcar?”

„Maar in gevoel aards en zij zullen aards blijven, totdat zij innerlijk zijn veranderd.

Ook in mijn lichaam stroomt bloed, al is het van geestelijke substantie.

Zij hebben zich een dierlijk, ja grofstoffelijk lichaam opgebouwd, wat afstemming vindt op deze toestand.

Woel nu in de aarde en neem iets in je hand.”

André deed wat Alcar wilde en keek zijn leider aan.

„Is het aarde André?

Natuurlijk, maar van een geestelijke substantie.

En de wijn?

Waarom geen wijn, geen messen en revolvers, wanneer zij hier alles bezitten?

Je zag hoe hun edelgesteenten schitterden en toch heeft het voor mij geen waarde; voor geen enkel hoger wezen in de geest.

Zo is het met alles wat je in de geest waarneemt en waarnemen zult van hetgeen onder de eerste bestaanssfeer in de geest leeft.

Je was verwonderd geen wit te zien, geen andere kleuren dan alleen het schrijnende rood en het valse groen, nietwaar?”

„Ja, Alcar.”

André begreep hierdoor, dat zijn leider onder het tumult hem toch had kunnen volgen.

„Zij dragen kleding naar concentratie en sterke wil en de één is daarin krachtiger dan de ander.

Geen blauw of wit kunnen zij door hun wil in stand houden, omdat zij de krachten daarvoor missen, ja die reinheid niet bezitten.

Wanneer je daarom een wezen ontmoet in een prachtig gewaad, dan is dat wezen diep gezonken.

De armen, zij, die in lompen zijn gehuld, zijn daarom de gelukkigen en de rijken in de donkere sferen.

Zij zullen spoedig overgaan; geen invloed houdt hen gevangen.

Zij hebben al dat goud en zilver, evenals hun gewaden afgelegd.

Geen wezen kan dan ook een andere sfeer binnentreden, wanneer hij het bezit, het innerlijk gevoel uit die lagere sfeer niet heeft afgelegd.

Is alles je duidelijk?”

„Ja, Alcar, nu is mij alles volkomen begrijpelijk.

Alles is dus door innerlijke afstemming, concentratie en sterke wil opgebouwd.”

„In de hogere sferen zullen mensen en kleren veranderen en naarmate zij hoger komen ook de sferen waarin zij leven.

Wij kennen geestelijke, kosmische, ja goddelijke afstemmingen aan deze zijde.

Hier kunnen zij alles, André, doch hun sfeer in licht veranderen, dat kunnen zij niet, daar is afstemming voor nodig.

André zag de eerste wezens in deze verschrikkelijke stad.

Hij trad het land van haat binnen.

„Zijn dat mensen, Alcar?”

„Mensenkinderen, mijn jongen.

Ook zij leefden op aarde en waren eens jong en schoon.

Daarna oud, om zich in hun verdere leven te vergeten en hier binnen te treden.”

André staarde hen aan en kon zijn ogen niet geloven.

Wild, gluiperig, waren zij.

Dit waren geen mensen meer, het waren roofdieren.

Hun met bloed doorlopen ogen puilden uit de kassen.

Zij waren misvormd naar lichaam en ziel.

Mensen in monsters veranderd.

Vernietigend was hun blik.

Door het vuur van hun hartstochten verteerden zij.

Hoe diep waren zij gezonken.

Mannen en vrouwen zag hij samen.

Hier leefden schoonheden van de aarde.

Hoe verschrikkelijk waren zij thans.

In gedachten vertoefde hij op aarde en zag hen in schitterende gewaden gekleed.

Hoe schoon kon een vrouw zijn.

Hoe waren zij thans?

Nou, meneer, dan ziet u het gezicht veranderen, de mens veranderen, de lippen veranderen, de armen zijn klauwen, en de benen die zijn er helemaal niet meer, die zijn aan elkaar gegroeid; een mens is verdwenen.

Totdat we liggen als een kwal aan het strand.

Weet u dat niet?

Is het niet eerlijk?

Hoe dieper wij nu gaan, des te rotter wordt het in onze aura.

Het gaat alleen niet verduisteren, meneer, maar het stinkt er in onze aura.

Een mens met normaal bewustzijn houdt het in die sfeer niet meer uit.

Het wordt een dierlijk gedoe.

Dat kun je nog niet eens naar een tijger, naar een leeuw en een krokodil sturen; die hebben niet zoveel kwaad gedaan als wij mensen.

Het is toch eenvoudig.

En dan moet u eens kijken wat er dan van de aura en de mens over is gebleven: alles, maar volkomen opgelost in die prutsdingen die we doen, dat gesteel, dat afbreken, dat vernietigende dat er nog in ons leeft.

We zullen thans afdalen, maar tevens terugkeren in onze eigen toestand.”

André voelde, dat een andere sfeer hem opnam, daar hem een vreselijke koude overviel en ook het licht, waardoor hij zo-even had kunnen waarnemen, was verdwenen.

Hij schrok geweldig, want daar voor hem stond een verschrikkelijk wezen en hij maakte zich reeds gereed, om in zijn eigen toestand terug te keren.

Waar kwam dat wezen zo ineens vandaan?

Op hetzelfde ogenblik, dat hij wilde verdwijnen, hoorde hij zeggen: „Blijf André, ik ben het.”

Maar hoe is dat mogelijk, dacht hij.

Is dat Alcar?

„Herkent mijn zoon mij niet?”

Neen, André zou zijn leider niet hebben herkend, wanneer hij niet tot hem had gesproken.

Wat daar voor hem stond, was een grofstoffelijk wezen.

„Ben ik niet veranderd, André?”

„Verschrikkelijk, wat ziet u eruit, hoe kan dat?”

„Dit is mijn geesteslichaam, maar kun je mij ook nu nog als een geest van het licht herkennen?

Begrijp je nu, wat verbinding in de geest betekent?

Het zegt je tevens, dat men hier maar zo niet kan binnenvallen.

Zij, die in de sfeer der aarde willen werken, die uit de hogere sferen zijn neergedaald om hier ongelukkigen te helpen, moeten ontwikkeld zijn en de krachten ervoor bezitten, ze zullen zich anders niet kunnen staande houden.

Hier is inspanning en een heilige overtuiging voor nodig en vooral liefde voor ons werk.

„Hoe verschrikkelijk ziet u eruit, Alcar!”

„Waarom verschrikkelijk?

Ben ik niet dezelfde?

Mijn bezit draag ik innerlijk, niemand die mij iets kan ontnemen.”

André dacht aan Alcars geestelijke uitstraling, die hij in de hogere sferen had mogen aanschouwen.

Waar was zijn prachtig kleed en alles, wat hem verlichtte?

Welke wonderen beleefde hij.

„Wie zal mij veranderen, André?

Ik wil hun leven immers niet; geen van hen kan en zal mij beïnvloeden.

Wanneer ik aan hun dierlijk leven zou deelnemen, ben ik een van hun, maar ik blijf wie ik ben, omdat ik hun leven niet moet en niet wil; ik blijf in mijn eigen afstemming.”

Alcars schone handen waren in klauwen veranderd en zijn prachtige ogen hadden hun schitterende glans verloren.

Alle liefdeglans was verdwenen, hij en ook hijzelf waren diep rampzalige wezens.

Welke krachten bezat de mens, die aan deze zijde leefde?

Hoe groot was zijn macht dit alles te kunnen.

Wie zou hem thans nog herkennen als een gelukkige geest?

Alcar zag hem aan en André wist, dat zijn leider zijn gedachten had overgenomen.

„Zo, dacht je dat, André?

Een hogere afstemming zal mij aanvoelen en weten, welke afstemming ik bezit.

Doch alles zal je straks duidelijk worden doordat je het zult beleven.

En thans op weg.”

We zijn hier ver van je huis af, André.

Toch kan je in enige seconden in je lichaam terug en ontwaakt zijn.

Met de snelheid van onze gedachten kunnen wij ons verplaatsen, ingrijpen en werk verrichten.

Ook kunnen wij, wanneer wij dit willen, door de aarde heen gaan, om je lichaam te bereiken, dwars door de aarde heen, omdat ook dat voor ons geen bezwaren oplevert.

Dan zouden we kunnen zien, wat er in het binnenste van de aarde leeft en werkt.

Weer een andere proef, André.

Concentreer je op mij, waarheen wij ook gaan.”

Met een vreselijke snelheid verplaatste Alcar zich.

„Zo-even heb ik je verteld en ook op onze vorige tochten getoond, dat wij ons in een flits kunnen verplaatsen.

Waar denkt mijn zoon, dat hij zich bevindt?”

André keek om zich heen, maar zag niets dan een grijze massa.

Na lang nadenken zei hij zijn leider, dat hij zich niet kon oriënteren.

„Luister dan.

Wij bevinden ons in het binnenste der aarde.”

André zag zijn leider aan en dacht, dat het niet mogelijk was.

„Is ook voor jou dit ongelooflijk?

Ik laat je zien, dat de geest zich door alle stof kan voortbewegen en er geen belemmering voor hem is.

Wanneer je je concentratie zuiver op mij had ingesteld, zou je geweten hebben, waarheen wij gingen.

Je weet nu, dat voor ons alles mogelijk is.

Toch zal het wonderlijk voor je zijn dit als aards mens te mogen meemaken.

Wij kunnen stijgen en dalen naar believen.

Wij bezitten ons intellectueel denken, zoals wij op aarde eens hebben gehad.

Wij hebben een lichaam, dat schoner is dan de mens op aarde bezit, of kent.

Wij kunnen ons verbinden met en afstemmen op alles, naar de krachten die in ons zijn, wat de liefde is.

Met alles wat leeft, kunnen wij ons verbinden.

Wij ontlichaamden kunnen alles!

En dat alles is, naarmate wij afstemming vinden in de geest, naar de kracht van de liefde die in ons is.

Niet hoger kunnen wij komen.

Wij zullen wijsheid bezitten zoals ons gevoel is.

„Voordat wij van hier gaan”, zei Alcar, „wil ik nog een proef nemen, je overtuigen hoe snel wij ons verplaatsen en kunnen verbinden.

Je weet, hoe ver de donkere sferen verwijderd zijn, hoe vreselijk diep het dal van smarten en alle andere toestanden hier vandaan liggen.

Maar in een flits kunnen wij ons verplaatsen en ons met het dal van smarten verbinden.”

„Het lijkt mij jaren ver hier vandaan, Alcar.”

„Geef mij je hand en houd mij stevig vast en vergeet niet, je met alle concentratie, die in je is, met mij te verbinden.

Niets, maar dan ook niets, mag storen.

Geen andere gedachten mogen in je zijn, alleen aan mij denken.

Heb je mij begrepen, André?”

„Ja, Alcar.”

„Maak je gereed.”

André voelde een geweldige kracht in zich stromen.

Op hetzelfde ogenblik voelde hij zich opgenomen en als een flits verwijderen.

Uit een lichte trance ontwaakte hij en zag tot zijn ontsteltenis, dat hij zich in het dal van smarten bevond.

Welk een wonder was voltrokken?

„Concentratie en sterke wil, mijn zoon.

Daar voor je zijn zij, waarmee wij ons hebben verbonden.

In een flits zijn we hier aangekomen en kunnen we terugkeren, door alle sferen heen, die ik je heb getoond.

Zo komen wij naar de aarde en kunnen wij ons verbinden met alles wat leeft.

Waar zich de mens ook bevindt, zullen wij hem vinden.”

Welk een kracht, welk een macht was liefde.

In de derde sfeer zag hij de donkere sferen aan zich voorbijtrekken en was in een flits in deze ellende teruggekeerd.

„In een flits zullen wij ook weer terugkeren.”

Weer voelde André zich wegzinken, maar was zich toch bewust van alles.

Spoedig waren zij in de derde sfeer, op de plaats, waarvan zij zo-even waren afgedaald.

Wonderlijk was alles, wat hij aan Gene Zijde beleefde.

Voor een geest in het licht waren er geen diepten, geen verten en afstanden meer, zij waren één in alles.