Maar nu wilt u en nu wil een ander weten ...

Maar God is liefde, en die Albron is Alziel.

Maar wat is nu ‘ziel’ en wat is nu ‘Al’, en wat is nou dit?

Ja, maar waarom vraagt u eerst niet: waar ligt het begin voor uzélf?

Ik kan zeggen: dit is plasma, en dat plasma ...

En nu moet ik, nu gaan we dat plasma volgen uit het niets.

En nu bent u niets, en nu moet u toch bewust zijn en álles beleven.

En kunt u dat?

Daar moet u waarlijk voor die eenheid kunnen beleven, daar moet u waarlijk voor in die bron dit éénzijn kunnen aanvaarden en ontvangen, daar moet u een astrale persoonlijkheid voor zijn.

U kunt zich niet vrij denken van deze maatschappij.

Is dat zo?

En dan wórdt die mens dat leven, die ziel, dat gevoel.

Voelt u?

Maar nu bent u vrij.

Nu moet u uw bewustzijn verliezen – want u bent daar ... waren wij nog niet menselijk denkende – u moet dus het menselijk denken kunnen verliezen en toch in dat Alstadium bewust blijven, van voor de schepping.

Toen waren er nog geen menselijke gedachten.

Want nu, wij denken maar menselijk.

Maar aan Gene Zijde, in de eerste sfeer gaat u waarlijk voelen: mijn hemel, ik ben één met deze ruimte.

Gaat u weg, gaat u uit die ruimte, dan kunt u zien dat dat licht van die ruimte voor u verzwakt, want u neemt uw licht mee.

Wie in de eerste sfeer vraagt, aan Gene Zijde: hoe was de schepping toen God begon?

Dan zegt de meester: vraag me eerst miljoenen andere karaktereigenschappen, die ik u zal geven.

Ik heb er trouwens (in het) verleden hierover gesproken.

Waar wilt u naartoe?

Dadelijk naar de allereerste bron?

Dan slaan wij miljoenen tijdperken over.

En dan vliegen wij door de ruimte en we weten niet of we van voor of van achter, of we links, naar rechts leven.

We hebben geen bestaan meer.

Maar wij leggen eerst de fundamenten waarvoor gij in die wereld zijt gekomen.

En dat is: waardoor hebt u ‘de kist’ verlaten?

En dan gaan we verder.

U moet die wetten zien, dan kunt u miljoenen jaren terug.

U kunt, als u aan Gene Zijde bent en u hebt uw geestelijk astrale bewustzijn, kunt u in al die miljoenen tijdperken afdalen, want u volgt uzelf maar, u neemt dat goddelijke snoertje – zoals dat in ‘Jeus’ staat, dat Jeus heeft beleefd, nietwaar? – u houdt het vast, en uw goddelijke vonk brengt u telepathisch door dit éénzijn, dat leeft in u, brengt u terug van graad tot graad, totdat u ineens voor de onzichtbare schepping komt en bent u teruggekeerd in de Alziel, waarvan u deel bent.

En dat gaat vanzelf, als u gevoel bezit.

Voordat de scheppingen begon – verklaarde ik u – was er alleen leegte, maar die leegte dat was de Alziel, het Alleven, het Alvader- en het moederschap.

Wat heeft God als ‘ALZIEL’ bedoeld, toen Zij ons schiep?

Dat wij Zijn onmetelijkheid zouden vertegenwoordigen.

God wilde zich verstoffelijken.

Waren er andere wetten?

Néén!

Dit ís de Goddelijke Schepping!

Wij hebben ál deze wetten geschapen.

U zegt vaak: ‘Wat is niets?’

U weet niet wat niets is.

Er is niemand op de wereld, in deze maatschappij die die wetten kent, die kan zeggen en verklaren wat eigenlijk niets is.

Het niets zijn, is het álles.

De allereerste werking en dan moet ik heel ver met u terug.

Dan moeten we terug tot in de stilte, in de diepte van de wateren.

U moet het geluid van de maatschappij volkomen kunnen uitschakelen.

U moet het licht zelfs kunnen uitschakelen, want dit licht is kracht, is bezieling, is baring, is schepping, is levende werking.

Licht.

En dat moet ook nog weg, wilt u de werking van dit licht waaronder ik hier nu sta, dat ik zie, uitschakelen voor de kosmologie, voor de Almoeder toen zij aan haar werking begon.

Zover gaat ge terug, toen er nog niets was.

Maar in die Albron, die onzichtbare wereld, leeft de kracht, het denken en de persoonlijkheid die weet wat hierna zal geschieden.

Maar ik ben Albron, ik ben Allicht, Alleven, Algeest, Alvader-, Almoederschap, Alrechtvaardig, ik ga al deze wetten voelen, deze krachten, dit bezielende plasma leeft in mij.

Ik voel nu dat ik uit dit alles ben geboren.’

Wanneer we dit kennen, wanneer we dit gevoel, deze ontwikkeling voor ons zien, dan zijn we in staat om het menselijke leven te aanvaarden, om het te volgen, het ontstaan van de mens te beleven door miljoenen stadia.

Alles ligt nu voor ons open en dat zal ik u aanstonds, straks door de volgende lezing zal ik het u bewijzen, ik zal het u voortekenen, opdat gij die klaarte in u krijgt.

Wanneer we die wetten betreden, die levensgraden, die fundamenten, waardoor de Almoeder, de Albron als vader en moeder zichzelf heeft gemanifesteerd, dan moeten we ook aanvaarden dat wij – als deel uit dit alles – God hier in deze onbewuste maatschappij zullen vertegenwoordigen en dat elke gedachte die u opmerkt en verstoffelijkt die bron raakt.

We komen nu ...

We kunnen nu onmiddellijk een vaart nemen naar Egypte en vragen wij: wat hebt u van die bron bewust verstoffelijkt?

Hebt u zich los kunnen maken, hebt u ook die substantie in u opgetrokken?

Want een handeling blijkt later te zijn: een handeling voor de maatschappij.

Een handeling als taak gezien is niet anders: wat geeft u aan uw taak?

Hoeveel gevoel trekt u op om die daad aan de maatschappij te schenken?

En nu niet alleen voor de maatschappij – dat is dus een stoffelijke daad – maar thans voor uw ziel, uw geest, uw vader- en moederschap.

Het wordt zo eenvoudig, dit wordt zo doodeenvoudig, mijn kinderen, dat u indien u niets – dat zal ik u bewijzen – indien u niets met deze maatschappij zou te maken willen hebben, u toch in het Al komt!

Ik zal u verklaren en dat zult ge begrijpen, dat het maatschappelijke leven, Bijbel, alles wat de aarde bezit, u niet kan helpen om er te komen, want alles leeft in u.

Dit wordt moeilijk en dit wordt heel kinderlijk eenvoudig, omdat de bron, de stuwing, de werking u terugvoert naar dat bewuste Al, ziet u?

Omdat u een deel, omdat wij een deel zijn van dat moeder- en dat vaderschap, wetten en levensgraden die wij door het embryonale bestaan hebben gekregen.

De mens zegt: u bent mens en u bent pastoor, u bent geleerde en u bent dit en u bent dat.

Néén, wij hebben te maken met een levensvorm als een graad voor de Albron.

U vertegenwoordigt hier op deze wereld uw Albron als een lichamelijke en geestelijke afstemming.

Nu gaan we verder, die evolutie gaat door.

Dan zal ik u even laten zien: de mens is licht, de mens is leven, de mens is vader- en moederschap, de mens is ziel en geest, maar de mens is ook gevoel.

En dat is het gevoel van de Almoeder.

En gevoel is stuwing, is bezieling, is ook baring, dat is ook de Albron in ons.

De Albron in iets is, zeg maar wat bij u mensen de zonnevlecht is, het gevoelscentrum.

Dat gevoelscentrum is dus als kern van de Albron in die cel aanwezig.

Duidelijk?

En dat gevoel voelt, beleeft.

We zullen nu even gaan kijken wat die Albron bezit.

Want dat kunnen wij, omdat we nu een vergelijking kunnen maken wat de macrokosmos bezit en wat gij op aarde hebt leren kennen, wat Moeder Natuur heeft geschapen voor zichzelf, de dierenwereld en de mens.

En dan kan ik nu al duizenden vergelijkingen maken met u, want die Albron is in u, leeft in de mens, leeft in de plant, leeft in de wateren, leeft in de natuur.

Overal ziet u die Albron terug.

Een boom geeft een appeltje.

Als u de appels van de bomen haalt, blijft de Albron in de grond, in de bodem en schept nieuw, ziet u.

Die Albron is al verstoffelijkt te zien en waar te nemen indien u deze vergelijkingen al wilt maken.

De Almoeder leeft al daarachter, maar stuwt door, stuwt nu nóg door, ook al is de schepping af.

De Albron blijft al het leven bezielen.

Neem aan en voel aan: waarin wij zijn, is er alleen stilte en die stilte moet leven zijn.

Leven ...

Maar wat is leven?

Wij spreken over protoplasma, maar wat is plasma?

Dan kan ik u vertellen: indien u zich daar één mee voelt, krijgt u als het ware het gevoel om te willen uitdijen, om tot werking, tot gevoel, tot daden te komen, tot manifesteren.

Het is een kracht die van binnenuit u komt, het gevoelsleven omvat en dan een opwekkend realisme geeft, een rechtvaardigheidsgevoel.

Het is een gelukzaligheid die u overstraalt, die u opneemt, die u inzuigt; en dan raakt u op dat ogenblik het levensbloed van de Albron.

Eerst het leven, dat is het leven, dat is de Albron.

Als u spreekt over leven, dan hebt u de Albron al in u.

Maar de ziel als een afzonderlijk deel van dat leven, uit die Albron ... dat leven is nu Albron, Allicht, Alvader-, Almoederschap, Alziel, Algeest, elementale wetten, en dan komt u tot de persoonlijkheid en dan heet het rechtvaardigheid, harmonie.

God gaf de mens alles, Zijn eigen Goddelijk leven.

Zoals wij ons concentreren om in iets over te kunnen gaan, iets te kunnen bereiken en er met ons gehele innerlijk aan moeten denken, om datgene wat onze aandacht heeft te kunnen bereiken en tot stand te brengen, zo schiep God ons en al het leven dat er is, dat voor ons dient en dat wij nodig hebben, om in die Goddelijke toestand bewust te kunnen binnengaan.

In ons ligt die Goddelijke kracht, wij zijn die kracht en het is aan ons er iets van te maken, dát van te maken, om het bewuste Goddelijke wezen te worden.

Is het je nu duidelijk wat de Godsvonk is?”

„Ja, Alcar, volkomen.

Ik ben het dus zelf.”

„Zo is het, mijn jongen.

Jij bent die Godsvonk, jij bent een deeltje van God, jij bent uit dat wat God is, voortgekomen, jouw leven vertegenwoordigt Gods eigen leven.

Alles wat tot de schepping behoort is God of een deeltje daarvan.