Christus mediteerde in Gethsemane, een tuin aan de voet van de Olijfberg ten oosten van Jeruzalem.

Hij wist wat hem te wachten stond en Hij wilde zich innerlijk voorbereiden op Golgotha, de laatste fase van zijn aardse leven.

In Gethsemane maakte Hij zich klaar om zijn Albewustzijn te vertegenwoordigen op het moment dat het geweld van de wereld op hem zou afstormen.

Te midden van die afbraak moest Hij precies datgene kunnen doen en zeggen wat zijn boodschap van liefde kracht kon geven voor de mensheid.

Hij voelde dat Hij dit kon bereiken door de mensen die naar hem toe gingen komen, in alles te aanvaarden en op te vangen in liefde.

Die innerlijke houding had hij zich eigen gemaakt tijdens zijn kosmische evolutie, door het liefde geven aan al het leven steeds meer te voeden en in praktijk te brengen.

Hierdoor konden die houding en die universele liefde hem leiden in alles wat hem tegemoet kwam.

Hij was immers in alles waarachtig geworden, wanneer Hij tot de mens sprak en hulp bood waar mogelijk.

In Gethsemane maakte Hij ook zijn apostelen van hun rol bewust.

Die vielen immers nog in slaap, omdat hun hogere en dienende gevoelens niet paraat stonden om met hem te waken in deze cruciale uren.

Zouden zij bestand zijn tegen de lagere gevoelens en gedragingen die hun leven gingen beproeven, of gingen zij aanstonds hun eigen harmonie verliezen door mee te doen met de ruwheid van de wereld?

Meester Zelanus verklaart in zijn lezingen wat Gethsemane kan betekenen voor wie de weg van Christus wil volgen.

Gethsemane is de voorbereiding op de taak die men in het leven wil opnemen.

Hiervoor is het nodig om een stilte in het innerlijk te creëren, een rustige plek om te mediteren.

Een ruimte waarin alle gevoelens en gedachten afgewogen kunnen worden ten opzichte van de universele liefde.

Wanneer alle luie en afbrekende gevoelens en gedachten uit het innerlijk verbannen worden, kunnen die de mens niet meer bespringen als het eropaan komt.

Golgotha is de plaats waar Christus gekruisigd werd.

Hij liet zich gewillig aan het kruis slaan, nadat hij dat zware kruis de berg op had gesleept.

De apostelen begrepen op dat moment niet waarom hun leraar geen enkele tegenstand bood.

Meester Zelanus zegt dat ze stikten in de willoosheid van Christus en dat ze toen twijfelden of Hij de Messias wel was, omdat Hij zich liet vermoorden als een misdadiger.

In zijn lezingen analyseert meester Zelanus de reden waarom Christus deze kruisiging aanvaardde.

Christus wist dat zijn handelen over de hele wereld bekend zou worden en als voorbeeld voor de mensheid zou dienen.

Maar om welk handelen gaat het dan, om de geweldloosheid die de apostelen als willoos zagen?

Meester Zelanus brengt naar voren dat het juist heel veel wil kost om zich op die wijze te laten slaan en niets terug te doen.

Christus had zich met één gedachte uit die situatie kunnen bevrijden, Hij hoefde daar niet eens zijn handen voor te gebruiken.

Als Hij maar even zijn machtige concentratie had ingesteld, waren al zijn belagers van de aardbodem weggeveegd.

Maar wat had Hij dan bereikt?

Meester Zelanus verklaart dat Hij dan zijn Alliefde had verloren.

Christus was tot in het Al gekomen door elk leven lief te hebben, niet door het te verwensen en weg te denken.

De universele liefde gaat niet alleen uit naar de eigen geliefden maar naar alle mensen, ook de zogenaamde tegenstanders en vijanden.

Christus kende geen tegenstanders, Hij zag alleen het leven van de Alziel dat wij ‘mensen’ genoemd hebben.

Christus had ook Pilatus, Caiphas en zijn beulen lief.

Hij verstoffelijkte niet één negatieve gedachte over hen.

Hierdoor gaf Hij aan wat de universele liefde inhoudt.

Dat is in de eerste plaats een onvoorwaardelijk aanvaarden van alles wat een ander doet.

Die totale aanvaarding is ook een volledige openheid, het openhouden van de verbinding met de ander, het klaarstaan om die ander op te vangen in alles wat die doet, denkt en voelt.

Christus had die openheid vroeger al opgebouwd tijdens zijn eigen evolutie als kosmische ziel.

Hij had eerst een gevoelsverbinding verworven waardoor Hij rechtstreeks de innerlijke wereld van alle mensen kon voelen.

Daarna was die gevoelsverbinding met het leven nog ruimer geworden, en voelde Hij het leven van dier, natuur en Moeder Aarde.

En tenslotte had Hij de kosmische gevoelsverbinding met al het leven in het heelal kunnen openen.

Indien Hij zich op Golgotha maar even had afgesloten voor zijn beulen, dan had Hij zijn kosmische openheid vernietigd.

Christus bleef openstaan voor alle mensen, en daardoor had Hij tijdens zijn kruisdood te lijden, maar niet door de kruisiging van zijn lichaam.

Wel omdat Hij voelde wat het zijn belagers bracht.

Dat deed hem pijn, want Hij wist dat die zichzelf hierdoor in een sfeer van geweld plaatsten.

Christus kende die sfeer, het land van haat en hartstocht en geweld in het hiernamaals, Hij wist waar al deze mensen zich door hun handelingen op afstemden.

Hij wist dat zijn beulen zichzelf sloegen en dat ze later in dit geweld zouden wegzinken.

Wanneer ook zij eens aan hun tocht naar de lichtsferen gaan beginnen, moeten zij al dit geweld terugnemen en zullen ze zich onvoorstelbaar berouwen dat ze zich ooit aan de Messias hebben vergrepen.

Het zal hun vele eeuwen lijden kosten om zich van die wroeging te bevrijden.

Christus wist dat ze hem niet konden slaan, want Hij was innerlijk niet te bereiken, Hij bleef zichzelf, Hij bleef liefde.

Maar Hij kon hen niet uitleggen hoe zij door een hard woord of een vernietigende gedachte hun eigen ziel belastten.

Hij kon deze mensen niet leren dat hun ziel van nature harmonisch is en dat zij alleen verder kwamen in hun kosmische evolutie als zij de harmonie van hun ziel gingen beleven door hun gevoelens en handelingen te laten leiden door de universele liefde.

Christus wist dat Hij deze mensen niet door woorden kon bereiken, daarom zei Hij niets, en liet zich kruisigen.

Maar Hij wist tevens dat zijn astrale leerlingen, de meesters van de Universiteit van Christus, ooit aan de wereld zouden kunnen uitleggen waarom Hij zich had laten kruisigen.

Hij wist ook dat daar nog tweeduizend jaar overheen zou gaan.

Zijn apostelen konden destijds nog geen verklaring op zielsniveau begrijpen, zij waren nog te beperkt door het toenmalige begripsniveau van de wereld.

De meesters konden in de twintigste eeuw via Jozef Rulof doorgeven dat de weg van Christus de weg van alle zielen in de ruimte is.

Elke ziel zal ooit tot het volledige aanvaarden komen en zo de universele liefde bereiken.

Nadat elke afbrekende gedachte is gekruisigd en al het innerlijke geweld is gestorven, zal elke ziel de Alliefde beginnen te voelen die in de kern van al het leven is ingebouwd en alleen door het daadwerkelijk liefhebben tot werking komt en uitstralend licht wordt.

Dan ontwaakt de Christus in het gevoelsleven, omdat het eigen Golgotha tot in de diepte aanvaard en beleefd wordt.

Zo begint voor elke ziel die al het duistere voelen en denken achter zich laat, de voelende verbinding met al het leven in de kosmos.

Dan wordt de persoonlijkheid zacht, welwillend, dragend, behulpzaam, hartelijk, open en universeel liefdevol.

Voor die ziel wordt het nooit meer duister op aarde of in het hiernamaals, omdat het Allicht voor immer haar verdere wegen verlicht.