Christus werd voor Pilatus gebracht, die toen het hoogste maatschappelijke gezag in Jeruzalem vertegenwoordigde.

Pilatus moest oordelen of Christus overgeleverd kon worden aan het Joodse gezag, dat hem wilde berechten voor vermeende zonden.

Pilatus constateerde geen misdaad waarvoor Jezus moest terechtstaan.

Hij waste echter zijn handen in onschuld, omdat hij zich niet wilde bemoeien met deze netelige kwestie.

Hij onttrok zich aan het eigenlijke oordeel, om zo zijn maatschappelijke positie niet in gevaar te brengen.

Hierdoor verzaakte hij zijn mogelijkheid om een halt toe te roepen aan het lagere in de mens, dat de hogere liefde van Christus wilde ombrengen.

De meesters van de Universiteit van Christus hebben de volgende reïncarnaties van Pilatus gevolgd, om te zien wat zijn handelen in Jeruzalem voor de ontwikkeling van zijn gevoelsleven veroorzaakte.

Ze zagen dat Pilatus in zijn volgende levens heel geïnteresseerd was in de blijde boodschap van Christus en zich ging inzetten om die te verspreiden.

Leven na leven diende hij het christendom en sprak hij over Pilatus en het gebeuren in Jeruzalem, zonder zijn rol daarin te kennen.

Eeuwenlang werd hij voortgedreven door de innerlijke drang om te werken voor Christus, zonder te weten waar die stuwing vandaan kwam.

Zo werd hij bijvoorbeeld als bisschop tijdens de Tweede Wereldoorlog vervolgd voor zijn geloof.

Zijn ziel was stuwende om zijn toenmalige handelen te corrigeren en voortaan te doen wat hij diep voelde dat hij in Jeruzalem had moeten doen.

Meester Zelanus volgt in zijn lezingen welke gevoelens Pilatus tot zijn handelen in Jeruzalem brachten.

Pilatus zelf kon geen schuld in Christus ontdekken, maar toch gebruikte hij zijn maatschappelijke gezag niet om Christus te verdedigen tegen het lagere geweld dat hem wilde kruisigen.

Hij wilde geen onvrede van dat lagere geweld naar zichzelf toetrekken, en waste zijn handen in onschuld om zich te beschermen.

Meester Zelanus ziet in het Pilatusbewustzijn een diepe afgrond die ‘twijfel’ genoemd kan worden.

Het twijfelen om de waarheid te vertegenwoordigen wanneer het daarbij behorende gedrag kan leiden tot negatieve gevolgen voor het eigen stoffelijke leven.

Allen die iets hebben gedaan voor de geestelijke bewustwording van de mensheid, hebben het gevecht met deze twijfel moeten leveren.

Socrates, Plato, Aristoteles, Pythagoras en vele anderen wisten dat diegenen die hen niet begrepen, hun aardse leven konden vernietigen.

Maar ze lieten zich niet tegenhouden door de twijfel die elke bezieling smoort en hogere gedachten ondermijnt.

Ook de apostel Petrus heeft deze keuze moeten maken, toen men hem vroeg of hij tot de leerlingen van Christus behoorde.

Hij hoorde de haan kraaien toen hij tot driemaal toe de waarheid verloochend had om zijn hachje te redden.

Later vond hij de kracht om te getuigen voor de universele liefde en hiervoor in die tijd een gewelddadige dood te ondergaan.

Meester Zelanus trekt dit door naar het dagelijkse handelen in de maatschappij.

Telkens als men de verantwoordelijkheid van een handeling onterecht naar een ander afschuift, wordt het hogere gevoel gekelderd.

Indien men zich uit gemakzucht laat dragen door de maatschappij, kan de eigen werkzaamheid niet groeien.

Als we niet werken voor het geheel, kunnen we niet voelen dat we met al het leven verbonden zijn.

Wanneer we ons door de twijfel laten leiden, zal de maatschappij ons hierop niet afrekenen.

Maar wat doet de twijfel met onszelf?

In eerste instantie kan de twijfel signaleren dat we voor afbrekende gevoelens, gedachten of handelingen staan.

Hierdoor kunnen we ons bewust worden dat we voor een keuze staan.

De tientallen artikelen over ‘onze kosmische ziel’ beschrijven hoe ons leven gestuwd wordt door de Albron in ons.

Die stuwt ons tot reïncarneren en tot de verruiming van onze persoonlijkheid.

Wanneer we onze handelingen afstemmen op die innerlijke bezieling, dan krijgen we steeds hogere gevoelens en gedachten.

De sleutel tot onze geestelijke groei is hoe we omgaan met de Pilatus in onszelf.

Elke seconde kunnen we onze persoonlijkheid verruimen door ons handelen af te stemmen op de gevoelens van waarheid, rechtvaardigheid, harmonie en universele liefde.

Dan gaat onze Albron sterker stromen, omdat die gevoelens de kern van onze ziel vertolken.

Dan krijgen we meer kracht en vitaliteit omdat we de basiskrachten van onze ziel in harmonie met al het leven laten werken.

Die basiskrachten van de Albron hebben planeten en zonnen geschapen, ze zijn onuitputbaar.

Maar die planeten en zonnen zouden niet tot stand gekomen zijn, wanneer er twijfel in het spel was geweest.

Twijfel in het scheppingsproces geeft afbraak, duisternis, vernietiging.

Het niet inzetten van de hogere krachten in onszelf leidt tot stilstand en achteruitgang.

Na Pilatus kwam Caiphas, en vernietigden de lagere gevoelens de hogere liefde op aarde.

Christus bracht de universele liefde.

Het verwerven van die hogere liefde vraagt het krachtdadig halt toeroepen aan de eigenliefde van de Pilatus in onszelf.

Dit kan niet door een eenmalige keuze, maar slechts door miljoenen malen te kiezen voor de universele liefde die meer inzet vraagt, maar waardoor er nieuwe en hogere krachten in onze Albron geactiveerd worden.

En zo bereiken we uiteindelijk de geestelijke gevoelsgraad, waarin geen minuscuul twijfeltje ons nog weerhoudt om elk ogenblik al het leven lief te hebben.