---

Redactie:

Een lezer zond ons het volgende krantenknipsel toe:

Professor Galkien, lid van de physiologische sectie van de medische Sowjet-academie voor het zeewezen te Sint-Petersburg, heeft ondekt, dat verdoving het organisme immuun maakt voor elk vergif.

Galkien heeft katten, die voor een uur verdoofd waren, een hoeveelheid cyaankali ingespoten, welke voldoende is om onder normale omstandigheden deze dieren bijna op slag te doen sterven.

Zes katten ondervonden geen enkele schade.

Hun organisme heeft blijkbaar het vergif gedurende de verdoving onschadelijke gemaakt.

Die katten, welke daarentegen voor een tijd van tien minuten verdoofd waren, zijn gestorven: het elimineringsproces ten aanzien van het vergif had geen tijd gehad zich geheel te voltrekken.

Wij legden dit interessante probeem voor aan meester Zelanus met het verzoek zijn licht te laten schijnen over de wetten ervan.

Hij legde door André in een minimum van tijd de volgende notities vast.

De wetten voor dit gebeuren zijn heel eenvoudig.

Waar uw geleerde geruime tijd nodig had voor zijn ‘ontdekking’, ligt de oplossing door onze kosmische kennis voor ons dadelijk open.

Wanneer ook gij die wetenschap van ziel en stof bezat, zoudt ge geen grote ogen opzetten bij het vernemen van wat uw aardse geleerde ontdekte, omdat de werking voor dit probleem, zoals gezegd, uiterst natuurlijk is.

Hebt gij nimmer gehoord, dat de fakir in staat is gif tot zich te nemen, zonder dat het hem doodt?

Hij kan dit door het toepassen van zijn concentratie.

Hiertoe sluit hij zich in het donker op, omdat het daglicht zijn concentratie zou breken.

Door zijn denkkracht schakelt hij de organen, die het vergif te aanvaarden hebben, volkomen uit, waardoor hij bereikt, dat het vergif onschadelijk wordt.

Wanneer dit na een bepaalde tijd uitgewerkt is, geeft hij langzaamaan weer gevoel aan de organen, en zie, na enige uren functioneert zijn hele lichaam weer normaal.

Wat geschiedt er nu door een injectie op dieren?

Hier voltrekt zich door de verdoving hetzelfde proces, met dit verschil, dat de onttrekking van het leven aan de lichamelijke stelsels bij de fakir bewust geschiedt door zijn concentratie, terwijl de uitschakeling van het dagbewustzijn bij het dier een onbewust proces is, ontstaan en bevorderd door de narcose.

Deze door de geleerde opgelegde verdoving maakt dat het leven als de persoonlijkheid wordt uitgeschakeld.

Wanneer gij teveel drank tot u neemt, raakt ge beneveld door de giftige werking van de drank.

Deze bedwelmt uw stelsels en uw persoonlijkheid heeft die bedwelming te aanvaarden.

Een mens echter met een sterke wil, een krachtige concentratie, is niet te bedwelmen, doordat de geest als de persoonlijkheid de stoffelijke bedwelming tegenhoudt!

Het geval van de fakir!

Het dier bezit een eigen bewustzijn.

Nu wordt dit door een verdoving uitgeschakeld en dient men het dier gif toe.

Dit kan thans niet tot werking komen, het is niet dodelijk, doordat de stelsels er niet op kunnen reageren, daar deze reeds onder een andere controle liggen en dus immuun zijn.

Vanzelfsprekend treden er in dit verband tal van wetten naar voren, die te ontleden zijn, maar daar gaat het hier nu niet om.

De toestand, die uw geleerde eerst door tal van onderzoekingen achterhaalde en nu met een soort triomf aan de wereld openbaart, is voor ons een allang bekend en natuurlijk verschijnsel.

Ik kan uw geleerde in dit verband nog iets mededelen.

Wanneer hij gelooft, dat hij zijn vondst nu kan aanwenden voor de mens om dan tot dezelfde resultaten te komen, dan zeg ik hem dit na te laten, zo hij en zijn proefpersonen niet voor onaangename verrassingen willen komen te staan.

De mens toch bezit oneindig veel meer bewustzijn dan het dier.

Hierdoor echter krijgt het gif ook duizenden kansen meer om, ongeacht de verdoving, toch nog tot werking te komen en slachtoffers te maken.

Hij kan deze proef alleen nemen, wanneer hij de diepte, de ruimte, de mogelijkheden van elk organisme, elke cel, elke zenuw en hun onderlinge samenhang kent, anders stuwt het gif zich van de ene wereld naar de andere en slaat toch nog dodelijk toe.

De fakir kent deze wetten, hij leerde het ingewikkelde menselijke organisme eerst na levens van harde en gevaarlijke studie kennen.

Wat is hiertegenover de ervaring van de geleerde?

Dat de kattten, die slechts voor de tijd van tien minuten verdoofd werden, stierven, is in dit verband ook begrijpelijk en natuurlijk.

Nu is het gevecht ongelijk.

Wel verzetten zich de gal, de lever, de slijmvliezen, de zenuwcentra, kortom alle edele stelsels, die het lichaam dienen en bewaken, maar benadeeld door de halve verdoving en dus strijdend tegen een belager, die thans meer bewustzijn bezit, is de uitslag niet twijfelachtig.

Elk dier is te verdoven tegen gif en dus te behouden voor de dood, indien de geleerde alweer de wetten van de dierlijke stelsels kent.

Want het bewustzijn van een dier is anders, dit wordt bepaald door de graad van elk leven, die het bezit.

Een kat bijvoorbeeld bezit als hoger afgestemd dier meer en ander bewustzijn dan de rat.

Dit alles moet de geleerde kunnen vaststellen of zijn theorieën lopen in elkaar.

Wat voor uw geleerden wonderen zijn, zagen wij als reële wetten tot werking komen in de Goddelijke Openbaringen.

Deze liggen voor ons, doordat wij er ons in liefde op afstemden.

Nu staart gij u met uw geleerden nog blind op wonderen, die geen wonderen zijn, nu hebt gij in uw onvolkomenheid nog telkens uw halt te aanvaarden.

Eens echter zult gij de Goddelijke wetgevende macht voor elke graad van leven u hebben eigen gemaakt en onoverwinnelijk zijn.

Dan zult gij ook van de Goddelijke wetten niet langer een kermistent maken!

Meester Zelanus