---

Redactie:

In het dagblad ‘Trouw’ commentarieert Dr. V. het opzienbarende geval van een Russische soldaat, die ‘stierf’ tijdens een operatie en weer levend werd gemaakt.

Het kwam ons zo belangrijk voor, dat we meester Zelanus verzochten zijn visie erop te geven.

Hieronder volgt nu eerst in zijn geheel het artikel van de arts, terwijl we daarna het oordeel van de hemeling lieten afdrukken.

De geruchtmakende geschiedenis van de jonge Russische soldaat Valentin Cherepanow, die tijdens een operatie in een veldhospitaal, volgens de artsen, stierf en kunstmatig weer in het leven werd teruggeroepen, is in een Russisch tijdschrift als een wetenschappelijk wonder openbaar gemaakt en onlangs door het Zwitserse blad ‘Die Weltwoche’ uitvoerig meegedeeld.

In het kort komt het verhaal hierop neer.

Op 3 maart 1944 werd Cherepanow in de omgeving van Witebsk door een granaatsplinter aan de rechterheup verwond.

Na bewusteloos te zijn geworden (door bloedverlies?) werd hij geopereerd, maar ‘stierf’ tijdens de operatie.

De artsen konden geen pols meer voelen, hart en ademhaling stonden stil, de pupillen werden wijd en de vitale reflexen konden niet meer worden opgewekt.

Professor Negowski, die in het veldhospitaal aanwezig was, begon na 3½ minuut met de toepassing van een zogenaamde complexe methode, waaronder hij verstaat het inbrengen van bloed, waaraan druivensuiker en adrenaline zijn toegevoegd, gecombineerd met een apparaat dat lucht in de longen pompt.

Het hart van Cherepanow begon een minuut later te werken, de ademhaling kwam na drie minuten op gang en na een uur bemerkte men tekenen van het terugkerende bewustzijn.

Cherepanow zelf bemerkte toen, dat hij niet meer zien kon.

De gehele dag bleef het gezichtsvermogen gestoord, ook nadat een bloedtransfusie was toegediend.

Eerst de volgende dag keerde het gezichtsvermogen, hoewel eerst nevelachtig, terug.

Cherepanow verheugt zich thans in een uitstekende gezondheid.

Tot zover de feiten.

Deze gebeurtenis stelt ons voor het probleem van de biologische dood.

Vrij algemeen bekend is, dat men afzonderlijke organen, buiten het lichaam gebracht, onder gunstige omstandigheden en voorwaarden lange tijd kan laten functioneren.

Het zoogdier hart bijvoorbeeld kan bij juiste temperatuur en doorstroming met de zogenaamde vloeistof van Ringer lange tijd arbeid verrichten.

Levende huid kan men van het ene lichaamsdeel op het andere deel overbrengen, waarna dit ‘transplantaat’ op de nieuwe plaats vastgroeit.

Hoornvlies van een bij een ongeluk overledene kan lange tijd bij lage temperatuur bewaard en bij bepaalde oogziekten overgeplant worden.

Experimenten hebben evenwel aangetoond, dat het centrale zenuwstelsel, omvattende de zenuwelementen van hersenen en ruggemerg, slechts drie tot maximaal acht minuten een afsluiting van de bloedtoevoer verdraagt en bij langere duur zich niet meer kan herstellen.

Biologische dood van de mens is dus een gevolg van hersendood.

Het geval Cherepanow is hiermee in overeenstemming, immers de bloedsomloop was 3½ minuut buiten werking.

Ook professor Negowski is van mening, dat zijn geval voor de ingewijde niets bijzonders is.

In Nederland werd in 1923 door Dr. Exalto een geval bekendgemaakt, waarbij hart- en ademhalingsstilstand voorkwam bij een kleine operatie van een zuigeling van zes maanden.

Een rechtstreekse inspuiting in de hartholte deed plotseling de kleur van het ‘lijkje’ veranderen, het kind begon te ademen en de polsslag was teruggekeerd.

De periode van ‘klinische dood’ werd op vier minuten geschat.

Volkomen herstel volgde.

Door meerdere buitenlandse chirurgen zijn dergelijke gevallen meegedeeld.

Zelf maakte ik in mijn 22-jarige praktijk éénmaal een geval van ‘klinische dood’ mee.

Bij het bezoek aan een hartpatiënte verdween tijden het voelen van de pols plotseling de polsslag.

De vrouw werd bleek, de onderkaak ging hangen, de pupillen werden wijd en het scheen dat zij stierf.

Na onmiddellijk begonnen hartmassage onder de ribbenboog, gedurende naar schatting één minuut, werd de gelaatskleur plotseling rood en opende de patiënte de ogen.

Zij vroeg mij of zij geslapen had.

Zij leefde daarna nog drie maanden.

Een zeer merkwaardig recent geval is verleden jaar door drie Engelsen, Howkins, McLaughlin en Daniel, meegedeeld.

Tijdens de operatie van een vrouw traden hart- en ademhalingsstilstand in, die ongeveer twintig minuten duurde.

De gebruikelijke methoden bij schijndood werden toegepast, uitgezonderd de inspuiting van adrenaline in de hartholte.

Polsslag en ademhaling keerden terug, maar de patiënte bleef bewusteloos.

Zij ‘overleed’ in deze toestand na zesentwintig dagen.

Hersenonderzoek, hierna verricht, bracht aan het licht, dat de hersenen beschadigd waren, in het bijzonder dat deel van de hersenen, waarin het gezichtsvermogen is gezeteld.

Deze bevinding is in overeenstemming met het geval Cherepanow, die tijdelijk niet kon zien, maar zich nog juist op tijd kon herstellen.

Het geval Cherepanow is derhalve als schijndood op te vatten en de patiënte van de Engelse chirurgen moet men als een dode beschouwen, van wie de organen haar dood nog zesentwintig dagen overleefden.

Dr. V.

De Russische soldaat onderging verscheidene wetten.

Daar is in de eerste plaats de vraag: had deze mens nog te leven, ja dan nee?

Het antwoord is: Ja!

Anders had zijn ziel nooit in het lichaam kunnen terugkeren.

In zijn geval had de ziel het organisme dus nog niet verlaten, zodat het terugkeren van de levensgeesten mogelijk was.

Indien deze mens echter zijn stoffelijk einde had moeten beleven zou geen dokter hem door welke kunstgrepen dan ook tot het aardse leven hebben kunnen terugbrengen.

Wel komt men in de toekomst zover, dat men het door de dood onbezielde lichaam kan laten functioneren, zoals dat thans reeds bij afzonderlijke organen het geval is, naar uw dokter al eerder opmerkte.

Men gebruikt die lichamen dan bijvoorbeeld voor proefnemingen en studie.

Dit geschiedt door technische instrumenten, die straks naar uw aarde komen, zoals ik in mijn boek ‘De Volkeren der Aarde’ mocht beschrijven.

Deze brengen het ‘gestorven’, door de ziel verlaten organisme in verbinding met het protoplasma, de levensaura van de ruimte, de Goddelijke oerkracht, die de ganse schepping in stand houdt, en nu bestaat het voort, maanden en jaren, ja eeuwen, als het nodig is.

Door deze kosmische verbinding leeft het, zonder evenwel tot denken, voelen of handelen in staat te zijn, want, zoals gezegd, de persoonlijkheid is heengegaan, zodat er geen sprake meer is van bewustzijn of ook maar onbewust-bewustzijn als tijdens een narcose.

Maar wat gebeurde er nu met uw Cherepanow?

Om u zijn toestand te verklaren, verbind ik u eerst met de boeken ‘Geestelijke Gaven’, die ik aan uw wereld mocht schenken.

Daarin leest ge over een magiër, die door de schijndood binnen te gaan in staat was zich drie weken lang te laten begraven, zonder dat hij hiervan enige schade ondervond.

Hij vermocht dit, doordat hij de zeven graden van de slaap kende, waarvan de schijndood en het eigenlijke sterven tot de hoogste behoren.

Gij moet u niet verbazen over het getal zeven en evenmin menen, dat het zomaar een getal is.

Hier is van willekeur geen sprake.

Daar het mij in dit verband te ver zou voeren om u de kosmische betekenis van het getal zeven in haar geheel te verklaren, moet het u voldoende zijn, wanneer ik zeg, dat wij, hemelingen, het in al Gods scheppingen naar voren zagen treden.

Waarom zeven en niet vijf of tien?

Omdat de evolutie in het Goddelijke scheppingsproces telkens zeven stadia, zeven overgangen nodig had en heeft om de uiteindelijke graad van een toestand te bereiken.

Niet meer, niet minder.

Deze zeven fasen vinden we ook terug in het proces van slaap en dood.

Eerst wanneer zij ten volle doorgemaakt zijn, treedt het definitieve sterven in en komt de ziel los van het lichaam om een ander bestaan, het astrale, te aanvaarden.

Wanneer de magiër de schijndood – de epileptische slaap – wil beleven, stelt hij zich in op zijn lichamelijke stelsels en brengt die buiten werking door er tot op vijfennegentig procent het leven aan te onttrekken.

Deze overige procenten zorgen ervoor, dat het organisme vitaal blijft.

In deze toestand is het zelfs niet meer mogelijk om de hartslag te horen.

De stoffelijke slag heeft opgehouden, maar de astrale neemt de werking over.

Zij doet dit op de kracht van de vijf resterende procenten, zodat de dood niet kan optreden.

Deze zou zelfs nog uitblijven, wanneer er slechts één procent concentratie aanwezig was, al komt het stervensgevaar zelfs voor de kundige magiër dan echter wel benauwend dichtbij.

Het terugtrekken van het leven tot de aangegeven graad geschiedt door hem heel langzaam en uiterst voorzichting, anders zouden bloedstoornissen ontstaan.

Precies op de minuut, door hem vastgesteld, laat de magiër het leven weer naar de organen vloeien en ontwaakt hij.

Cherepanow nu beleefde een dergelijk geval van schijndood.

Maar daar dit hier niet uit vrije wil geschiedde en zonder de kennis van de magiër, moest er hulp van derden komen om hem weer tot het leven terug te brengen.

Door zijn verwonding ontstond er bij hem een disharmonie tussen lichaam en ziel.

Er volgde een bewusteloosheid, die zo diep ging dat de jonge soldaat voor dood neerlag.

Nu traden duizenden wetten naar voren.

Duizenden wetten voor elk stelsel apart.

Ieder orgaan, elke cel reageerde naar de functie, die zij in het grote geheel bezitten.

De artsen konden geen pols meer voelen, het hart en de ademhaling stonden stil, de ogen verwaasden, de pupillen verwijdden zich en de vitale reflexen konden niet meer worden opgewekt, zoals uw verslag meedeelt.

Wanneer u nu weet, dat de doodsverschijnselen al tussen de vijfde en zesde graad een aanvang nemen, dan beseft u ook hoe dicht de patiënt bij zijn sterven was.

Om precies te zijn, enkele minuten!

En dit alles doordat het ‘leven’ met geweld tot één procent was teruggebracht.

De bloedtoevoer naar hersenen en ruggemerg hield erdoor op, wat de biologische dood tot gevolg zou hebben gehad wanneer niet binnen enkele minuten werd ingegrepen.

De gewelddadige verstoring van dit levende-ik veroorzaakte een splitsing, die u door uw atoomgeleerden bekend zal zijn.

Uitgaande van de edele organen splitste de ene levensvorm de andere en wanneer de wetten van de ziel als persoonlijkheid hier niet anders gewild hadden, zouden zij gedwongen geweest zijn ook het laatste procent leven af te staan om de dood te aanvaarden.

Bij Cherepanow wilden die wetten, dat hij leven zou en hierdoor werd het de professor mogelijk in te grijpen.

Toch moest hier nog aan een andere voorwaarde worden voldaan, anders ware de dood toch nog gevolgd, namelijk de voorwaarde van een gezond lichaam.

Was het lichaam van Cherepanow niet gezond geweest, dan hadden hij en de professor zijn sterven onherroepelijk moeten aanvaarden.

Dit moet u duidelijk zijn.

Door stoornissen van bewuste en onbewuste ziekten (dit zijn ziekten die nog niet door verschijnselen in de openbaarheid zijn getreden) zou het normale terugkeren van de ziel en daarmee van het dagbewustzijn verhinderd zijn.

Het bewijs hiervan levert de Engelse dame, die ondanks het medische ingrijpen niet tot bewustzijn kwam en overging.

Een niet gezond lichaam en een verzwakking van de hersenweefsels door de operatie leverden hier stoornissen op, die via de schijndood tot de stoffelijke dood leidden.

De overige door de professor bij Cherepanow waargenomen verschijnselen kunnen u door de belevenissen van de magiër duidelijk zijn.

Dat hart noch pols meer een reactie gaven, kwam, doordat het leven tot een minimum was teruggebracht en het astrale lichaam hun taak overnam.

Het optreden van bloedstoornissen verklaarde ik u reeds.

Rest mij nog de vraag, waarom het het langst duurde voordat het licht in Cherepanow’s ogen terugkeerde.

Deze storing van het gezichtsvermogen was mede het gevolg van de schok, die door het geweld veroorzaakt werd.

Tijdens de daarop volgende schijndood onderging dit licht een verzwakking.

Andere stelsels bezitten als massale kracht meer weerstand, wat verklaart, waarom het hart en de ademhaling bijvoorbeeld hun verrichtingen eerder konden aanvangen.

Daar het licht in de ogen één is met de persoonlijkheid en diens bewustzijn en bovendien direct een ontzaglijke taak – het zien, het waarnemen – te verrichten heeft, duurde het herstel van die organen het langst.

Moest immers niet ook de persoonlijkheid zich eerst herstellen?

Wat moest er door Cherepanow in die uren na zijn ‘opwekking’ niet verwerkt worden.

Werelden gingen er door hem heen.

Er waren gedachten in hem bewust, maar meer nog onbewust, wat weer het nevelachtige van het gezichtsvermogen verklaart.

Pas toen de persoonlijkheid haar vroeger bewustzijn herwonnen had, kon zij zien!

Ook hier speelde de lichamelijke toestand van Cherepanow weer een belangrijke rol.

Wanneer zijn ogen vóór zijn ongeval slecht, of zwak of ziek waren geweest, zouden er stellig weer andere en diepere stoornissen zijn opgetreden!

Zo is door ons, die het lichaam, de ziel en de wetten van leven en dood beheersen, elke voorkomende toestand te ontleden.

Wij kunnen niet als uw geleerden door een reactie overrompeld worden, daar wij de diepten van elke levensgraad kennen.

Samenvattend herhaal ik, dat Cherepanow door de geleerde geholpen kon worden, doordat de wetten van zijn leven dit mogelijk maakten.

Zo de hem toegemeten krachten verbruikt waren geweest, zou hij, ondanks het medische ingrijpen, onherroepelijk gestorven zijn!

Laten uw materialisten dus geen eureka roepen in de mening, dat de dood thans overwonnen is en de mens het leven in handen heeft.

De mens blijft ondergeschikt aan de natuurlijke, dit zijn de Goddelijke, wetten, anders zou het menselijk bestaan een chaos worden.